Το βλέπουμε σε ταινίες, το βλέπουμε σε σειρές. Λίγο πριν πεθάνει, ο πρωταγωνιστής βλέπει τη ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια του. Αυτή δε η φράση υπάρχει εδώ και χρόνια στο λεξιλόγιο μας. Τώρα, νέα έρευνα δείχνει πως αυτό όντως συμβαίνει και στην πραγματικότητα.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Hadassah της Ιερουσαλήμ στο Ισραήλ μελέτησε τις υποθέσεις ατόμων που είχαν επιθανάτιες εμπειρίες.
Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Consciousness and Cognition. Έδειξαν πως οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες που νιώθουμε ότι τις ξαναζούμε. Μάλιστα, μπορούμε να νιώσουμε και τα συναισθήματα όσων ήταν παρόντες.
Βέβαια, όπως βρήκαν οι ερευνητές αυτό δεν συμβαίνει ακριβώς όπως στις ταινίες. Δηλαδή σε μορφή flashback και με χρονολογική σειρά. Οι συμμετέχοντες ισχυρίστηκαν πως δεν υπήρχε καμία σειρά στις αναμνήσεις που ήρθαν στο μυαλό τους, ενώ μάλιστα κάποιες ανασύρονταν ταυτόχρονα. Όπως προέκυψε από τις απαντήσεις των ατόμων, υπήρχε πλήρης απώλεια της αίσθησης του χώρου και του χρόνου, καθώς όπως είπε ένας από αυτούς «ήταν μια στιγμή και εκατοντάδες χρόνια μαζί».
Ακόμα οι ερευνητές από υποστήριξαν πως οι αναμνήσεις αυτές αφορούσαν στιγμές τεράστιας συναισθηματικής φόρτισης. Οι ίδιοι μάλιστα τόνισαν πως η μελέτη τους «ρίχνει φως σε ένα άκρως ενδιαφέρον ψυχικό φαινόμενο που συναρπάζει τους ανθρώπους από πάντα».
Το ιδιαίτερα συναρπαστικό στοιχείο που προκύπτει από τις εμπειρίες των συμμετεχόντων ήταν πως οι αναμνήσεις ήταν τόσο έντονες που ένιωθαν ότι τις ξαναζούσαν, ενώ μπορούσαν να νιώσουν και τα συναισθήματα των υπολοίπων που ήταν παρόντες. Όπως χαρακτηριστικά περιέγραψε ένας: «Μπορούσα να “μπω” σε κάθε άτομο και να νιώσω τον πόνο που αισθάνονταν. Μου επιτρεπόταν να δω αυτό το κομμάτι τους και να νιώσω ό,τι ένιωθαν». Όλοι, μάλιστα, τόνισαν πως μετά από αυτή την εμπειρία, κάποια γεγονότα από τη ζωή τους τα βλέπουν από διαφορετική σκοπιά.
Οι ερευνητές από την πλευρά τους θεωρούν πως το φαινόμενο αυτό προκαλείται από μέρη του εγκεφάλου που αποθηκεύουν αυτοβιογραφικές αναμνήσεις. Μέρη όπως ο προμετωπιαίος, έσω κροταφικός και βρεγματικός φλοιός. Αυτά τα μέρη δεν διαθέτουν ευαισθησία στο οξυγόνο και την απώλεια αίματος, γεγονός που σημαίνει πως είναι τα τελευταία μέρη του εγκεφάλου που λειτουργούν όταν βρίσκεται κάποιος κοντά στον θάνατο.
Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα πως: «Η αναπαράσταση των βασικών γεγονότων της ζωής σαν ένα συνεχές υφίσταται στο γνωστικό σύστημα και μπορεί να εκφραστεί σε ακραίες περιπτώσεις ψυχολογικού ή οργανικού άγχους».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Αναμνήσεις: Πως δημιουργούνται;
Ύπνος: Μας βοηθά να ανακαλούμε αναμνήσεις
