Του Άρη Δάγλα
Το ερώτημα που θέτει ο τίτλος του άρθρου, δεν είναι καθόλου φιλολογικό. Διαχρονικά, η Πολιτεία έχει επιλέξει ένα εξαιρετικά δαπανηρό και αναποτελεσματικό σύστημα διοίκησης και διαχείρισης της δημόσιας υγείας, βασίζοντάς το κατ’ αποκλειστικότητα στην υδροκέφαλη ιατρική συντεχνία, απονευρώνοντας ταυτόχρονα δεκάδες άλλους κλάδους επαγγελματιών, οι οποίοι μοιραία αναλαμβάνουν τον επικουρικό ρόλο του παρία.
Σε μια εποχή που η επιστημονική γνώση λύνει πολλά προβλήματα του παρελθόντος και η συστηματοποίηση και οργάνωση της εργασίας ακολουθεί πιστά την τεχνολογική αναβάθμιση των διοικητικών και κλινικών δεξιοτήτων των επαγγελματιών υγείας, είναι τουλάχιστον άστοχο να μην «εξαργυρώνεται» η συσσωρευμένη γνώση των Νοσηλευτών από το κράτος και να μένουν αναξιοποίητα σπουδαία βιογραφικά με εκατοντάδες μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους.
Η διεθνής εμπειρία, δείχνει ξεκάθαρα ότι όποιο σύστημα υγείας βασίστηκε στους Νοσηλευτές, όχι μόνον ευδοκίμησε, αλλά κατέστη πιο ανθρωποκεντρικό και φιλικό προς τον πολίτη. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ τις καινοτομίες των Καναδών, των Γάλλων και των Βρετανών επιτελών των αντίστοιχων Υπουργείων Υγείας, ούτε είναι απαραίτητο να ανακαλύψουμε εκ νέου την πυρίτιδα. Αυτό που χρειάζεται όμως, είναι η άμεση αφύπνιση των υπευθύνων που χαράσσουν την πολιτική υγείας των κομμάτων του ελληνικού κοινοβουλίου και η υιοθέτηση της εξωστρέφειας των εταίρων μας, τόσο στην ευρωπαϊκή ένωση όσο και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Ο αυτιστικός τρόπος διοίκησης της δημόσιας υγείας, πρέπει κάπου εδώ να τελειώσει. Ο ρόλος της αναβάθμισης του ΕΣΥ, ανήκει πλέον στους Νοσηλευτές. Ας τολμήσουν αυτοί που πρέπει.
