Γεωργία Αργυρακοπούλου στο healthview.gr: Είμαστε ακόμη μεταξύ των “πρωταθλητών” στην παχυσαρκία

17-03-2020

«Πρωταθλητισμό» εξακολουθεί να κάνει η χώρα μας στην παχυσαρκία, σύμφωνα με όσα επιβεβαιώνει σήμερα στο healthview.gr η παθολόγος Γεωργία Αργυρακοπούλου, με την οποία συνομιλήσαμε στο περιθώριο του 14ου πανελληνίου συνεδρίου Παχυσαρκίας, το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 27 – 29 Φεβρουαρίου, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας.

 

Συνέντευξη στον ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟ

 

  • Έχουμε κάποια νεότερα δεδομένα, τα οποία να δείχνουν ότι βαδίζουμε στο σωστό δρόμο, σχετικά με την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, ή παραμένουμε μεταξύ των «πρωταθλητών» στο θέμα;

Νομίζω ότι είμαστε ακόμη μεταξύ των «πρωταθλητών» στην παχυσαρκία, παρά το γεγονός ότι η Ελληνική Ιατρική Εταιρεία Παχυσαρκίας (ΕΙΕΠ) καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για την ενημέρωση του κοινού, σχετικά με τις βλαπτικές επιδράσεις της παχυσαρκίας, αλλά και για την ύπαρξη σχετικής φαρμακευτικής αγωγής, η οποία έχει ένδειξη.

  • Που, κατά τη γνώμη σας, οφείλεται το γεγονός ότι, ενώ ακούμε για πολλά χρόνια τώρα σχετικά με τις βλαπτικές επιδράσεις της παχυσαρκίας στη συνολική υγεία μας, παρ’ όλα αυτά επιμένουμε στον ίδιο καταστροφικό δρόμο;

Οι ασθενείς αναφέρουν, αρχικά, ότι δεν έχουν λάβει γνώση για τη σωστή θεραπεία της παχυσαρκίας, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν, πράγματι, τα πολλαπλά σχετικά μηνύματα. Ενδεχομένως, αυτά τα μηνύματα εκ μέρους μας, εκ μέρους των γιατρών, δεν φθάνουν τελικά στους ασθενείς.

Επίσης, ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η σωματική αδράνεια, καθώς και η εύκολη πρόσβαση σε κακής ποιότητας διατροφή, νομίζω είναι οι παράγοντες, οι οποίοι έχουν εξακοντίσει την παχυσαρκία, στις μέρες μας.

 

  • Πως θα κρίνατε τη στάση της ελληνικής πολιτείας έναντι του κινδύνου, τον οποίο αντιπροσωπεύει η παχυσαρκία; Υπάρχει εθνικό σχέδιο δράσης για την παχυσαρκία; Εφαρμόζεται;

Γίνεται η προσπάθεια, αλλά η παχυσαρκία, σε έναν μεγάλο αριθμό ατόμων, δε λογίζεται καν ως νόσημα, ενώ όφειλε να λογίζεται ως νόσημα! Η ευθύνη ανήκει τόσο στους ασθενείς, οι οποίοι πάσχουν από παχυσαρκία, όσο και στους ιδίους τους γιατρούς, οι οποίοι δεν ασχολούνται με το θέμα…

Για παράδειγμα, οι υπόλοιπες ιατρικές ειδικότητες, όπως οι καρδιολόγοι, οι οποίοι βλέπουν ασθενείς με καρδιαγγειακά νοσήματα, που είναι παχύσαρκοι, οι ορθοπεδικοί, οι οποίοι έχουν παχύσαρκους ασθενείς με χρόνιες οσφυαλγίες ή οστεοαρθρίτιδες, όφειλαν και αυτοί να αξιολογούν τους ασθενείς τους με τη συγκεκριμένη νόσο και να τους παραπέμπουν σε ειδικά ιατρεία απώλειας βάρους.

 

ΜΙΑ ΣΥΝΟΨΗ

Σύμφωνα με την μελέτη για την Πολιτική Υγείας του ΟΟΣΑ με τίτλο: “The Heavy Burden of Obesity, The Economics of Prevention, (Οκτώβριος 2019)

  • Στις 34 από τις 36 χώρες – μέλη του ΟΟΣΑ, περισσότερος από το μισό πληθυσμό είναι υπέρβαρος και σχεδόν ένας στους τέσσερεις είναι παχύσαρκος.
  • Ο μέσος όρος επιπολασμού (συχνότητα) της παχυσαρκίας στους ενήλικες στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ έχει αυξηθεί από 21% που ήταν το 2010 στο 24% το 2016, με αποτέλεσμα επιπλέον 50 εκατομμύρια να είναι παχύσαρκοι.
  • Παρά την επιδίωξη την τελευταία δεκαετία να αντιμετωπισθεί η παχυσαρκία, χρειάζεται να γίνουν ακόμη περισσότερα εξ αιτίας του καθιστικού τρόπου ζωής και της κατά 20% αύξησης στην πρόσληψη θερμίδων στις χώρες – μέλη του ΟΟΣΑ, τα τελευταία 50 χρόνια.
  • Στις επόμενες τρεις δεκαετίες το αυξημένο σωματικό βάρος θα έχει κόστος την απώλεια έως και 92 εκατομμυρίων ζωών στις χώρες του ΟΟΣΑ, με τις ασθένειες που σχετίζονται με το αυξημένο βάρος και την παχυσαρκία να μειώνουν το προσδόκιμο ζωής κατά τρία χρόνια έως το 2050.
  • Παγκόσμια, τουλάχιστον 2,8 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω του αυξημένου τους βάρους ή της παχυσαρκίας τους.
  • Η Παχυσαρκία προκαλεί πλήθος χρόνιων ασθενειών
  • Το 44% του διαβήτη τύπου 2, το 23% της ισχαιμικής καρδιοπάθειας και μεταξύ 7% και 41% ορισμένων τύπων καρκίνου, οφείλονται ή αποδίδονται στο υπερβολικό βάρος και την παχυσαρκία.
  • Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έως και το 7% των εθνικών προϋπολογισμών υγείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δαπανώνται κάθε χρόνο σε ασθένειες που σχετίζονται με την παχυσαρκία. Σε αυτό προστίθεται το ευρύτερο οικονομικό κόστος που προκαλείται από τις ημέρες απώλειας εργασίας λόγω ασθένειας, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την πρόωρη θνησιμότητα.