Ανεξέλεγκτες διαστάσεις λαμβάνει το φαινόμενο της βίας κατά των παιδιών, σε όλο τον κόσμο. Στατιστικά στοιχεία που καταγράφονται από τον ΟΗΕ διαπιστώνουν ότι το 98% των παιδιών σε παγκόσμιο επίπεδο δεν προστατεύονται νομικά από τη σωματική τιμωρία στην οικεία τους ενώ παλαιότερα στοιχεία, αναφέρουν ότι 150 εκατομμύρια κορίτσια και 73 εκατομμύρια αγόρια ηλικίας κάτω των 18 έχουν βιώσει κάποια μορφή σεξουαλικής βίας.
Σύμφωνα μάλιστα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το φαινόμενο της βίας κατά των παιδιών χαρακτηρίζεται ως μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας, αφού πληροί και τα τρία σχετικά κριτήρια του ΠΟΥ ήτοι:
(α) επηρεάζει τον πληθυσμό στο σύνολό του (δηλαδή έχει υψηλή νοσηρότητα και θνησιμότητα, έχει μεγάλο κόστος στα άτομα, στις οικογένειες, στην κοινωνία και επιφέρει άμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειες που μειώνουν σημαντικά την ποιότητα ζωής),
(β) υπάρχουν αποδεκτοί, αποτελεσματικοί τρόποι επίλυσής του (καθώς μπορεί να προληφθεί απαιτώντας ωστόσο συλλογική προσπάθεια για να επιλυθεί) και
(γ) συμβαίνει συχνά και σε ευρεία κλίμακα (έχει ταχέως αυξανόμενο ρυθμό, έχει επιπολασμό μεγαλύτερο από το 10% του πληθυσμού και έχει μεγάλη επίπτωση στον γενικό πληθυσμό).
Τα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνονται σε εγκύκλιο του αναπληρωτή γενικού γραμματέα του υπουργείο Υγείας κ. Σταμάτη Βαρδαρού με αφορμή την Διεθνή Ημέρα «Κατά της Επιθετικότητας ενάντια σε Αθώα Παιδιά (ως Θύματα)» του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών -4 Ιουνίου 2016» (International Day of Innocent Children Victims of Aggression).
Με αφορμή την εν λόγω Ημέρα, το πρόβλημα της κακοποίησης- παραμέλησης των παιδιών εμφανίζεται στο προσκήνιο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, οπου οργανώσεις, ειδικοί επαγγελματίες κ.α. συμμετέχουν σε εκστρατείες ευαισθητοποίησης με επίκεντρο την προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού , ενώ παράλληλα γίνεται γνωστό στο ευρύ κοινό ότι πολλά παιδιά σε όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από το εάν διαβιούν σε συνθήκες πολέμου ή ειρήνης, είναι θύματα σωματικής, ψυχικής και συναισθηματικής κακοποίησης.
Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα της ελευθερίας από όλες τις μορφές βίας. Αυτό αποτελεί μια διεθνή νομική υποχρέωση, που κατοχυρώνεται στη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού αποτελεί μια διεθνή βάση για την αποτελεσματική προστασία τους από την βία, την επιθετικότητα, την θυματοποίηση, την αμέλεια.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών στο πλαίσιο εορτασμού της εν λόγω Διεθνούς Ημέρας, θέτει τα ακόλουθα σημεία για σκέψη και προβληματισμό όπως αυτά τίθενται στη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού η οποία κυρώθηκε στην Ελλάδα με τον Ν.2101/92.
1. Η αναγνώριση της εγγενούς αξιοπρέπειας και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης οικογένειας, αποτελεί το θεμέλιο της
ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο.
2.Η παιδική ηλικία έχει δικαίωμα σε ειδική φροντίδα και βοήθεια.
3. Το παιδί, για την πλήρη και αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, θα πρέπει να μεγαλώνει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, σε ατμόσφαιρα ευτυχίας, αγάπης και κατανόησης.
4.Το παιδί θα πρέπει να είναι πλήρως προετοιμασμένο για να ζήσει μια ατομική ζωή στην κοινωνία, και να μεγαλώσει στο πνεύμα των ιδανικών που διακηρύσσονται στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, και ιδίως στο πνεύμα της ειρήνης, της αξιοπρέπειας, της ανεκτικότητας, της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
5.Το παιδί, λόγω της φυσικής και διανοητικής του ανωριμότητας, χρειάζεται ειδική προστασία και μέριμνα, συμπεριλαμβανομένης της κατάλληλης νομικής προστασίας, τόσο πριν όσο και μετά τη γέννηση.
Σύμφωνα με τον «Οδηγό για την αναγνώριση και αντιμετώπιση της κακοποίησης και παραμέλησης του παιδιού» που έχει εκδώσει το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού,
με τον όρο “κακοποίηση – παραμέληση παιδιών”, περιγράφεται ένα φαινόμενο σύμφωνα με το οποίο ένας ή περισσότεροι ενήλικες που έχουν την ευθύνη της φροντίδας ενός παιδιού, προκαλούν ή επιτρέπουν να προκληθούν στο παιδί σωματικές κακώσεις, ή συνθήκες στέρησης σε τέτοιο βαθμό, ώστε συχνά να επιφέρουν σοβαρές διαταραχές σωματικής, νοητικής, συναισθηματικής ή κοινωνικής μορφής, ακόμα και το θάνατο. Επισημαίνεται, ότι άτομα με σχέση φροντίδας ως προς το παιδί, μπορεί εκτός των γονέων να είναι άλλοι συγγενείς, όπως και το προσωπικό ιδρυμάτων, δάσκαλοι, βρεφοκόμοι και άλλοι.
Η σωματική κακοποίηση περιλαμβάνει κάθε είδους τραυματισμούς ή κακώσεις, διαφορετικής σοβαρότητας και συχνά διαφορετικών ηλικιών, που δεν οφείλονται σε ατυχήματα. Η κάκωση μπορεί να είναι μία ή πολλές, παρατηρούνται δε συχνότερα στο κεφάλι και στα άκρα του παιδιού, δηλαδή στα ακάλυπτα μέρη του σώματος.
Οι επαγγελματίες υγείας οφείλουν, ακόμα και με την παραμικρή υποψία, να εξετάζουν με προσοχή όλο το σώμα του παιδιού. Η ψυχολογική κακοποίηση ενός παιδιού μπορεί να περιλαμβάνει πράξεις και συμπεριφορές οι οποίες περιέχουν απόρριψη, εκφοβισμό, απομόνωση ή εκμετάλλευση, υποτίμηση, συναισθηματική απροσφορότητα όπως και κοινωνικά
αποκλίνουσες πράξεις.
Ως παραμέληση θεωρείται το φαινόμενο σύμφωνα με το οποίο η διατροφή, η ιατρική φροντίδα, η ένδυση, η στέγαση, η σχολική φοίτηση, ή η παρακολούθηση που παρέχεται στο παιδί είναι έντονα ανεπαρκής ή ακατάλληλη, σε βαθμό τέτοιο ώστε να παραβλέπεται ή να τίθεται σε σοβαρό κίνδυνο η υγεία και η ανάπτυξή του. Ένα παιδί είναι παραμελημένο εάν αφεθεί χωρίς φροντίδα για μακρά χρονικά διαστήματα ή εάν εγκαταλειφθεί.
Πολλές χώρες αντιμετωπίζουν επίσης προβλήματα με τη βία κατά των παιδιών στα σχολεία, για παράδειγμα, σε πολλά περιπτώσεις δεν υπάρχει νόμος που απαγορεύει τον εκφοβισμό ή τη σωματική τιμωρία, η οποία θεωρείται από πολλούς ως ένας τρόπος πειθαρχίας.
