Ο Άλμπερτ Σέιμπιν (26 Αυγούστου 1906 – 3 Μαρτίου 1993) ήταν Πολωνοαμερικανός ιατρός ερευνητής, γνωστός για την ανάπτυξη του από το στόμα εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας, το οποίο έπαιξε βασικό ρόλο στην σχεδόν εξάλειψη της νόσου.
Το 1983, ανέπτυξε ασβεστοποίηση της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, η οποία προκάλεσε παράλυση και έντονο πόνο. Αποκάλυψε σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ότι η εμπειρία τον είχε κάνει να αποφασίσει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του δουλεύοντας για την ανακούφιση του πόνου. Αυτή η πάθηση αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με χειρουργική επέμβαση που διεξήχθη στο νοσοκομείο Johns Hopkins το 1992 όταν ο Σάμπιν ήταν 86 ετών. Ένα χρόνο αργότερα, πέθανε στην Ουάσιγκτον, D.C., από καρδιακή ανεπάρκεια.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν αντισυνταγματάρχης στο Ιατρικό Σώμα Στρατού των ΗΠΑ και βοήθησε στην ανάπτυξη ενός εμβολίου κατά της ιαπωνικής εγκεφαλίτιδας.
Με την απειλή της πολιομυελίτιδας να αυξάνεται, ο Σέιμπιν και άλλοι ερευνητές, κυρίως ο Jonas Salk στο Πίτσμπουργκ και οι Hilary Koprowski και H. R. Cox στη Νέα Υόρκη και τη Φιλαδέλφεια, αναζήτησαν ένα εμβόλιο για την πρόληψη ή τον μετριασμό της ασθένειας. Έφτιαξαν λοιπόν ένα εμβόλιο αδρανοποιημένου ιού πολιομυελίτιδας (IPV), ένα “νεκρό” εμβόλιο που χορηγήθηκε με ένεση, το οποίο κυκλοφόρησε για χρήση το 1955. Ήταν αποτελεσματικό στην πρόληψη των περισσότερων από τις επιπλοκές της πολιομυελίτιδας, αλλά δεν απέτρεψε την αρχική εντερική μόλυνση.
Πραγματοποιώντας αυτοψίες θυμάτων πολιομυελίτιδας, ο Σέιμπιν μπόρεσε να αποδείξει ότι ο ιός της πολιομυελίτιδας πολλαπλασιαζόταν και επιτέθηκε στα έντερα προτού μεταφερθεί στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Αυτό υποδηλώνει επίσης ότι ο ιός της πολιομυελίτιδας θα μπορούσε να αναπτυχθεί και σε άλλους ιστούς εκτός από τον εμβρυϊκό εγκεφαλικό ιστό, οδηγώντας σε ευκολότερες και φθηνότερες μεθόδους ανάπτυξης εμβολίων. Ο John Enders, ο Thomas Huckle Weller και ο Frederick Robbins θα αναπτύξουν επιτυχώς τον ιό της πολιομυελίτιδας σε εργαστηριακές καλλιέργειες μη νευρικού ιστού το 1949, ένα επίτευγμα που τους χάρισε το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1954.
Ο Σέιμπιν ανέπτυξε ένα από του στόματος εμβόλιο βασισμένο σε μεταλλαγμένα στελέχη του ιού της πολιομυελίτιδας που φαινόταν να διεγείρουν την παραγωγή αντισωμάτων αλλά όχι να προκαλούν παράλυση. Οι αποδέκτες του ζωντανού εξασθενημένου από του στόματος εμβολίου του ήταν ο ίδιος, η οικογένεια και οι συνάδελφοί του. Οι πρώτες κλινικές δοκιμές του Σέιμπιν πραγματοποιήθηκαν στο Αναμορφωτήριο Chillicothe του Οχάιο στα τέλη του 1954. Από το 1956 έως το 1960, εργάστηκε με Ρώσους συναδέλφους για να τελειοποιήσει το από του στόματος εμβόλιο και να αποδείξει την εξαιρετική του αποτελεσματικότητα και ασφάλεια. Το εμβόλιο Σέιμπιν λειτούργησε στα έντερα για να εμποδίσει τον ιό της πολιομυελίτιδας να εισέλθει στην κυκλοφορία του αίματος.
Μεταξύ 1955 και 1961, το από του στόματος εμβόλιο δοκιμάστηκε σε τουλάχιστον 100 εκατομμύρια ανθρώπους στην ΕΣΣΔ, μέρη της Ανατολικής Ευρώπης, τη Σιγκαπούρη, το Μεξικό και την Ολλανδία. Η πρώτη βιομηχανική παραγωγή και μαζική χρήση του εμβολίου από συνεργάτες του Σέιμπιν οργανώθηκε από τον Σοβιετικό επιστήμονα Mikhail Chumakov. Αυτό έδωσε την κρίσιμη ώθηση για να επιτραπούν κλινικές δοκιμές μεγάλης κλίμακας του OPV στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Απρίλιο του 1960 σε 180.000 παιδιά σχολικής ηλικίας στο Σινσινάτι. Οι τεχνικές μαζικού εμβολιασμού που πρωτοστάτησε ο Σάμπιν με τους συνεργάτες του εξάλειψαν αποτελεσματικά την πολιομυελίτιδα στο Σινσινάτι.
Το εμβόλιο του Σέιμπιν έγινε η κυρίαρχη μέθοδος εμβολιασμού κατά της πολιομυελίτιδας στις Ηνωμένες Πολιτείες για τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Έσπασε την αλυσίδα μετάδοσης του ιού και επέτρεψε την πιθανότητα να εξαλειφθεί μια μέρα η πολιομυελίτιδα.
Ο Σέιμπιν ανέπτυξε επίσης εμβόλια κατά άλλων ιογενών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης της εγκεφαλίτιδας και του δάγκειου πυρετού. Επιπλέον, ερεύνησε πιθανούς δεσμούς μεταξύ ιών και ορισμένων μορφών καρκίνου.
