Δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό ότι το ιατρικό επάγγελμα είναι ουσιαστικά κλειστό. Και αυτό γιατί η άσκηση επαγγελματικής δραστηριότητας ενός γιατρού, περιορίζεται στην περιοχή όπου έχει δικαιοδοσία ο εκάστοτε ιατρικός σύλλογος κάθε περιοχής, στον οποίο είναι μέλος ο γιατρό και μόνον.
Το αποτέλεσμα είναι προβληματικό, περιοριστικό και μερικές φορές οξύμωρο…
Σε ορισμένους νομούς υπάρχουν περισσότεροι από έναν ιατρικοί σύλλογοι. Στη Βοιωτία έχουμε και στη Θήβα και στη Λειβαδιά, στην Αιτωλοακαρνανία έχουμε και στο Αγρίνιο και στο Μεσολόγγι, και υπάρχουν και άλλα παραδείγματα (αποστάσεις 10-20 λεπτών μες το αυτοκίνητο)
Έτσι με αυτούς τους γεωγραφικούς περιορισμούς κυριαρχεί φυσιολογικά ένας συνωστισμός από γιατρούς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ στην περιφέρεια παρουσιάζονται ελλείψεις, αφού ένας ειδικός γιατρός από το Αγρίνιο πχ. δεν μπορεί να καλύψει μια ανάγκη στο Μεσολόγγι. Το αποτέλεσμα είναι συνήθως οι ασθενείς να πηγαίνουν στην Αθήνα, ξοδεύοντας χρόνο και χρήμα..
Σε άλλες περιπτώσεις, κλινικές κλείνουν σε συγκεκριμένες περιοχές γιατί αν ένας υπεύθυνος γιατρός φύγει δεν είναι πάντα εύκολο να αντικατασταθεί και δεν μπορεί να καλυφθεί με άλλον από γειτονική περιοχή.
Στο εξωτερικό υπάρχουν ιατρικοί σύλλογοι που καλύπτουν όλη τη χώρα, χωρίς να υπάρχουν περιορισμοί.
Φαίνεται ότι η κυβέρνηση προτίθεται σε μια μερική, αλλά ανούσια αλλαγή επιτρέποντας την επαγγελματική δραστηριότητα των γιατρών στα όρια των Καλλικρατικών Περιφερειών. Όμως αυτό δεν αποτελεί λύση. Και αυτό γιατί οι γιατροί συνωστίζονται στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και το αποτέλεσμα θα παραμείνει εν πολλοίς το ίδιο, παγιδευμένο σε ένα στείρο τοπικισμό.
Αφού απελευθερώνεται ο ασθενής να επισκέπτεται τους ιδιώτες γιατρούς που θα υπογράψουν Σύμβαση με τα Ασφαλιστικά Ταμεία, γιατί να μην απελευθερωθεί και ο γιατρός; (έστω κι αν αυτό σημαίνει να καταβάλλει ένα «παράβολο» στον τοπικό ιατρικό σύλλογο).
