Ο Άντριου Χάξλεϊ (22 Νοεμβρίου 1917 – 30 Μαΐου 2012) ήταν Άγγλος φυσιολόγος και βιοφυσικός. Γεννήθηκε στην επιφανή οικογένεια Χάξλεϊ. Μετά την αποφοίτησή του από το Westminster School στο κεντρικό Λονδίνο, από όπου κέρδισε υποτροφία στο Trinity College του Cambridge, ενώθηκε με τον Alan Lloyd Hodgkin για να μελετήσει τα νευρικά ερεθίσματα.
Η τελική ανακάλυψη της βάσης για τη διάδοση των νευρικών ερεθισμάτων (που ονομάζεται δυναμικό δράσης) τους χάρισε το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1963. Έκαναν την ανακάλυψή τους από τον γιγάντιο άξονα του καλαμαριού του Ατλαντικού. Λίγο μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χάξλεϊ στρατολογήθηκε από τη Βρετανική Αντιαεροπορική Διοίκηση και αργότερα μετατέθηκε στο Ναυαρχείο. Μετά τον πόλεμο συνέχισε την έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, όπου ανέπτυξε μικροσκοπία παρεμβολής που θα ήταν κατάλληλη για τη μελέτη των μυϊκών ινών.
Το 1952, ήρθε μαζί του ένας Γερμανός φυσιολόγος Rolf Niedergerke. Μαζί ανακάλυψαν το 1954 τον μηχανισμό της συστολής των μυών, που ονομάζεται ευρέως «θεωρία του νήματος ολίσθησης», που είναι το θεμέλιο της σύγχρονης κατανόησης της μυϊκής μηχανικής. Το 1960 έγινε επικεφαλής του Τμήματος Φυσιολογίας στο University College του Λονδίνου.
Ξεκινώντας το 1935 στο Κέιμπριτζ, είχε κάνει προκαταρκτικές μετρήσεις στα ισχιακά νεύρα βατράχου υποδηλώνοντας ότι η αποδεκτή άποψη του νεύρου ως απλής, επιμήκους μπαταρίας ήταν εσφαλμένη. Ο Χότζκιν κάλεσε τον Χάξλεϊ να έρθει μαζί του για να ερευνήσει το πρόβλημα. Η δουλειά ήταν πειραματική πρόκληση. Ένα σημαντικό πρόβλημα ήταν ότι το μικρό μέγεθος των περισσότερων νευρώνων καθιστούσε εξαιρετικά δύσκολη τη μελέτη τους χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της εποχής.
Το ξεπέρασαν αυτό δουλεύοντας στο εργαστήριο Marine Biological Association στο Πλύμουθ χρησιμοποιώντας τον γιγάντιο άξονα του μακρόπτερου παράκτιου καλαμαριού (Doryteuthis (πρώην Loligo pealeii), που έχει τους μεγαλύτερους γνωστούς νευρώνες. Τα πειράματα εξακολουθούσαν να είναι εξαιρετικά προκλητικά καθώς τα νευρικά ερεθίσματα διαρκούν μόνο ένα κλάσμα του χιλιοστού του δευτερολέπτου, κατά τη διάρκεια του οποίου χρειάζονταν να μετρήσουν το μεταβαλλόμενο ηλεκτρικό δυναμικό σε διαφορετικά σημεία κατά μήκος του νεύρου.
Χρησιμοποιώντας εξοπλισμό κυρίως δικής τους κατασκευής και σχεδίασης, συμπεριλαμβανομένης μιας από τις πρώτες εφαρμογές μιας τεχνικής ηλεκτροφυσιολογίας γνωστής ως σφιγκτήρας τάσης, μπόρεσαν να καταγράψουν ιονικά ρεύματα. Το 1939, δημοσίευσαν από κοινού μια σύντομη εργασία στο Nature αναφέροντας τη δουλειά που έγινε στο Πλύμουθ και ανακοίνωναν το επίτευγμά τους στην καταγραφή των δυνατοτήτων δράσης μέσα από μια νευρική ίνα.
