Τον 18ο αιώνα το Λονδίνο άρχισε να μεταμορφώνεται σε μια βιομηχανική πόλη.
Οι υγειονομικές εγκαταστάσεις δεν ήταν αρκετές για να φιλοξενήσουν τους αμέτρητους ταξιδιώτες που ήρθαν από ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα λύματα άρχισαν να «πνίγουν» το Λονδίνο.
Το 1831 μια νέα τρομακτική επιδημία έφτασε στην Βρετανική πρωτεύουσα, φέρνοντας πανικό, φόβο και την ανάγκη να λυθούν τα υγειονομικά προβλήματα της πόλης. Η επιδημία μιας οξείας λοίμωξης που ονομάστηκε χολέρα.
Οι Ευρωπαίοι γιατροί δεν γνώριζαν τα συμπτώματα και την πρόγνωση της χολέρας. Δεν είχαν ιδέα πως μεταδιδόταν η ασθένεια και πώς να την θεραπεύσουν.
Τα συμπτώματα ξεκινούσαν αμέσως. Διάρροια, ναυτία και εμετός. Αποτέλεσμα ήταν η αφυδάτωση.
Εξαιτίας της αφυδάτωσης ερχόταν ο λήθαργος, το ξηρό δέρμα με τα χαρακτηριστικά σημάδια.
Την επιδημία της χολέρας το 1831 ακολούθησε το 1837 και το 1838 οι επιδημίες της γρίπης και του τύφου αντίστοιχα.
