Η Ελίζαμπεθ Γκάρετ Άντερσον (9 Ιουνίου 1836 – 17 Δεκεμβρίου 1917), ήταν Αγγλίδα γιατρός και φεμινίστρια, η πρώτη Αγγλίδα γιατρός και χειρουργός στη Βρετανία, η συνιδρύτρια του πρώτου νοσοκομείου στελεχωμένου από γυναίκες, η πρώτη πρύτανης της Ιατρικής Σχολής της Βρετανίας, η πρώτη γυναίκα Διδάκτωρ της ιατρικής στη Γαλλία, η πρώτη γυναίκα στη Βρετανία που εξελέγη σε σχολικό συμβούλιο και, ως Δήμαρχος του Άλντεμπρο, η πρώτη γυναίκα δήμαρχος και δικαστής στη Βρετανία.
Αν και ήταν πλέον κάτοχος άδειας της Εταιρείας Αποθηκάριων, ως γυναίκα, η Γκάρετ δεν μπορούσε να αναλάβει ιατρική θέση σε κανένα νοσοκομείο. Έτσι, στα τέλη του 1865, η Garrett άνοιξε το δικό της ιατρείο στην οδό Upper Berkeley 20, Λονδίνο. Στην αρχή οι ασθενείς ήταν σπάνιοι, αλλά η πρακτική σταδιακά αυξήθηκε. Έπειτα από έξι μήνες, ήθελε να ανοίξει ένα ιατρείο εξωτερικών ασθενών, για να επιτρέψει στις φτωχές γυναίκες να λάβουν ιατρική βοήθεια από έναν ειδικευμένο ιατρό του φύλου τους. Το 1865, στη Βρετανία ξέσπασε επιδημία χολέρας, που έπληξε πλούσιους και φτωχούς, και μέσα στον πανικό τους, κάποιοι ξέχασαν τις προκαταλήψεις που είχαν σε σχέση με μια γυναίκα γιατρό.
Ο πρώτος θάνατος λόγω χολέρας συνέβη το 1866, αλλά μέχρι τότε ο Γκάρετ είχε ήδη ανοίξει το ιατρείο St Mary’s Dispensary για γυναίκες και παιδιά, στο 69 Seymour Place. Τον πρώτο χρόνο, περιέθαλψε 3.000 νέους ασθενείς, οι οποίοι πραγματοποίησαν 9.300 επισκέψεις εξωτερικών ασθενών στο ιατρείο. Όταν άκουσε ότι ο κοσμήτορας της ιατρικής σχολής στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι ήταν υπέρ της εισαγωγής γυναικών ως φοιτήτριες ιατρικής, η Garrett σπούδασε γαλλικά για να μπορέσει να υποβάλει αίτηση για πτυχίο ιατρικής, το οποίο απέκτησε το 1870 μετά από κάποια δυσκολία.
Την ίδια χρονιά εξελέγη στην πρώτη Σχολική Επιτροπή του Λονδίνου, ένα γραφείο που άνοιξε πρόσφατα για γυναίκες. Ο Garrett’s ήταν η υψηλότερη ψήφος μεταξύ όλων των υποψηφίων. Επίσης εκείνη τη χρονιά, έγινε μια από τις επισκέπτριες γιατρούς του Νοσοκομείου Παίδων του Ανατολικού Λονδίνου (αργότερα του Νοσοκομείου Παίδων Queen Elizabeth), έγινε η πρώτη γυναίκα στη Βρετανία που διορίστηκε σε ιατρική θέση, αλλά βρήκε Τα καθήκοντα αυτών των δύο θέσεων να είναι ασύμβατα με την κύρια εργασία της στο ιδιωτικό της ιατρείο και το ιατρείο, καθώς και με τον ρόλο της ως νέας μητέρας, έτσι παραιτήθηκε από αυτές τις θέσεις μέχρι το 1873. Το 1872, το ιατρείο έγινε το Νέο Νοσοκομείο Γυναικών και Παιδιών, που περιέθαλψε γυναίκες από όλο το Λονδίνο για γυναικολογικές παθήσεις. το νοσοκομείο μετακόμισε σε νέες εγκαταστάσεις στην οδό Marylebone το 1874. Εκείνη την εποχή, ο Garrett άρχισε επίσης να συζητά με ανδρικές ιατρικές απόψεις σχετικά με τις γυναίκες.
Το 1874, εμφανίστηκε το άρθρο του Henry Maudsley για το Sex and Mind in Education, το οποίο υποστήριξε ότι η εκπαίδευση για τις γυναίκες προκαλούσε υπερβολική προσπάθεια και έτσι μείωσε την αναπαραγωγική τους ικανότητα, προκαλώντας μερικές φορές «νευρικές, ακόμη και ψυχικές διαταραχές». Το αντεπιχείρημα του Garrett ήταν ότι ο πραγματικός κίνδυνος για τις γυναίκες δεν ήταν η εκπαίδευση αλλά η πλήξη και ότι ο καθαρός αέρας και η άσκηση ήταν προτιμότερα από το να κάθονται δίπλα στη φωτιά με ένα μυθιστόρημα. Την ίδια χρονιά, συνίδρυσε το London School of Medicine for Women μαζί με τη Sophia Jex-Blake και έγινε λέκτορας σε αυτό που ήταν το μοναδικό εκπαιδευτικό νοσοκομείο στη Βρετανία που προσέφερε μαθήματα για γυναίκες. Συνέχισε να εργάζεται εκεί για το υπόλοιπο της σταδιοδρομίας της και ήταν κοσμήτορας της σχολής από το 1883 έως το 1902. Αυτή η σχολή ονομάστηκε αργότερα Royal Free Hospital of Medicine, που αργότερα έγινε μέρος αυτού που σήμερα είναι η ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Κολλέγιο του Λονδίνου.
