Ο Έντουαρντ Τίτσενερ (11 Ιανουαρίου 1867 – 3 Αυγούστου 1927) ήταν Άγγλος ψυχολόγος που σπούδασε κοντά στον Wilhelm Wundt για αρκετά χρόνια. Ο Τίτσενερ είναι περισσότερο γνωστός για τη δημιουργία της εκδοχής της ψυχολογίας που περιέγραψε τη δομή του νου: τον στρουκτουραλισμό. Αφού έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, δημιούργησε το μεγαλύτερο διδακτορικό πρόγραμμα εκείνη την εποχή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πρώτη του μεταπτυχιακή φοιτήτρια, Margaret Floy Washburn, έγινε η πρώτη γυναίκα που έλαβε διδακτορικό στην ψυχολογία (1894).
Οι ιδέες του Τίτσενερ για το πώς λειτουργούσε ο νους επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη θεωρία του Wundt για τον βολονταρισμό και τις ιδέες του για το Association and Apperception (τους παθητικούς και ενεργητικούς συνδυασμούς στοιχείων της συνείδησης αντίστοιχα). Ο Τίτσενερ προσπάθησε να ταξινομήσει τις δομές του μυαλού με τον τρόπο που ένας χημικός διασπά τις χημικές ουσίες στα συστατικά τους μέρη – το νερό σε υδρογόνο και οξυγόνο, για παράδειγμα.
Έτσι, για τον Τίτσενερ, όπως το υδρογόνο και το οξυγόνο ήταν δομές, έτσι ήταν οι αισθήσεις και οι σκέψεις. Συνέλαβε το υδρογόνο και το οξυγόνο ως δομές μιας χημικής ένωσης και τις αισθήσεις και τις σκέψεις ως δομές του νου. Μια αίσθηση, σύμφωνα με τον Τίτσενερ, είχε τέσσερις διακριτές ιδιότητες: ένταση, ποιότητα, διάρκεια και έκταση. Καθένα από αυτά σχετίζεται με κάποια αντίστοιχη ποιότητα ερεθίσματος, αν και ορισμένα ερεθίσματα ήταν ανεπαρκή για να προκαλέσουν τη σχετική πτυχή της αίσθησης. Περαιτέρω διαφοροποίησε συγκεκριμένους τύπους αισθήσεων: την ακουστική αίσθηση, για παράδειγμα, χώρισε σε «τόνους» και «θορύβους». Ιδέες και αντιλήψεις θεωρούσε ότι σχηματίζονται από αισθήσεις. Ο “ιδεατικός τύπος” σχετιζόταν με τον τύπο της αίσθησης στον οποίο βασίστηκε μια ιδέα, π.χ., ήχος ή όραμα, μια προφορική συνομιλία ή λέξεις σε μια σελίδα.
Ο Τίτσενερ πίστευε ότι εάν τα βασικά συστατικά του νου μπορούσαν να καθοριστούν και να κατηγοριοποιηθούν, θα μπορούσε να προσδιοριστεί η δομή των νοητικών διεργασιών και η ανώτερη σκέψη. Τι είναι κάθε στοιχείο του μυαλού, πώς αυτά τα στοιχεία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και γιατί αλληλεπιδρούν με τον τρόπο που αλληλεπιδρούν ήταν η βάση του συλλογισμού που χρησιμοποίησε ο Titchener στην προσπάθεια να βρει δομή στο μυαλό.
