Ο Φρίντριχ Μίσερ (13 Αυγούστου 1844 – 26 Αυγούστου 1895) ήταν Ελβετός γιατρός και βιολόγος. Ήταν ο πρώτος επιστήμονας που απομόνωσε το νουκλεϊκό οξύ το 1869. Αναγνώρισε επίσης την πρωταμίνη και έκανε μια σειρά από άλλες ανακαλύψεις.
Ο Μίσερ είχε απομονώσει διάφορες χημικές ουσίες πλούσιες σε φωσφορικά άλατα, τις οποίες ονόμασε νουκλεΐνη (τώρα νουκλεϊκά οξέα), από τους πυρήνες των λευκών αιμοσφαιρίων στο εργαστήριο του Felix Hoppe-Seyler στο Πανεπιστήμιο του Tübingen, Γερμανία, ανοίγοντας το δρόμο για την ταυτοποίηση του DNA ως φορέας κληρονομιάς.
Η σημασία της ανακάλυψης, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1871, δεν ήταν αρχικά εμφανής και ο Άλμπρεχτ Κόσσελ έκανε τις αρχικές έρευνες στη χημική του δομή. Αργότερα, ο Μίσερ έθεσε την ιδέα ότι τα νουκλεϊκά οξέα θα μπορούσαν να εμπλέκονται στην κληρονομικότητα και μάλιστα υποστήριξε ότι μπορεί να υπάρχει κάτι παρόμοιο με ένα αλφάβητο που θα μπορούσε να εξηγήσει πώς παράγεται η παραλλαγή.
Ο Μίσερ θεώρησε ότι η μερική του κώφωση θα ήταν μειονέκτημα ως γιατρός, γι’ αυτό στράφηκε στη φυσιολογική χημεία. Αρχικά ήθελε να μελετήσει τα λεμφοκύτταρα, αλλά ενθαρρύνθηκε από τον Felix Hoppe-Seyler να μελετήσει τα ουδετερόφιλα. Ενδιαφερόταν να μελετήσει τη χημεία του πυρήνα. Τα λεμφοκύτταρα ήταν δύσκολο να ληφθούν σε επαρκή αριθμό για μελέτη, ενώ τα ουδετερόφιλα ήταν γνωστό ότι ήταν ένα από τα κύρια και πρώτα συστατικά του πύου και μπορούσαν να ληφθούν από επιδέσμους στο κοντινό νοσοκομείο. Το πρόβλημα ήταν, ωστόσο, να ξεπλυθούν τα κύτταρα από τους επιδέσμους χωρίς να τα καταστρέψουν.
Ο Μίσερ επινόησε διαφορετικά διαλύματα αλατιού, παράγοντας τελικά ένα με θειικό νάτριο. Τα κύτταρα διηθήθηκαν. Δεδομένου ότι οι φυγόκεντροι δεν ήταν διαθέσιμες εκείνη τη στιγμή, τα κύτταρα αφέθηκαν να κατακαθίσουν στον πυθμένα ενός ποτηριού ζέσεως. Στη συνέχεια προσπάθησε να απομονώσει τους πυρήνες απαλλαγμένους από κυτταρόπλασμα. Υπέβαλε τους καθαρισμένους πυρήνες σε αλκαλική εκχύλιση που ακολουθήθηκε από οξίνιση, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί ένα ίζημα που ο Μίσερ ονόμασε νουκλεΐνη (τώρα γνωστό ως DNA). Βρήκε ότι αυτό περιείχε φώσφορο και άζωτο, αλλά όχι θείο. Η ανακάλυψη ήταν τόσο διαφορετική από οτιδήποτε άλλο εκείνη την εποχή που ο Hoppe-Seyler επανέλαβε ο ίδιος όλη την έρευνα του Μίσερ πριν τη δημοσιεύσει στο ημερολόγιό του. Ο Μίσερ στη συνέχεια συνέχισε τις σπουδές του στη φυσιολογία στη Λειψία στο εργαστήριο του Carl Ludwig για ένα χρόνο προτού διοριστεί καθηγητής φυσιολογίας.
Κατά την ανάλυση της σύνθεσης του σπέρματος σολομού, ο Μίσερ ανακάλυψε επίσης την αλκαλική ουσία πρωταμίνη, την οποία δημοσίευσε το 1874. Αργότερα βρήκε χρήση, ως θειική πρωταμίνη, στη σταθεροποίηση της ινσουλίνης (ινσουλίνη NPH) και επίσης ως παράγοντα αντιστροφής για το αντιπηκτικό φάρμακο ηπαρίνη. .
Ο Μίσερ και οι μαθητές του ερεύνησαν πολύ τη χημεία των νουκλεϊκών οξέων, αλλά η λειτουργία του παρέμεινε άγνωστη. Ωστόσο, η ανακάλυψή του έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναγνώριση των νουκλεϊκών οξέων ως φορείς κληρονομικότητας. Η σημασία της ανακάλυψης του Μίσερ δεν ήταν εμφανής έως ότου ο Albrecht Kossel (γερμανός φυσιολόγος που ειδικεύεται στη φυσιολογική χημεία του κυττάρου και του πυρήνα του και των πρωτεϊνών) πραγματοποίησε έρευνα για τη χημική δομή της νουκλεΐνης.
Ο Friedrich Miescher είναι επίσης γνωστός για την απόδειξη ότι οι συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα ρυθμίζουν την αναπνοή.
