Ο Γιοχάνες Φίμπιγκερ (23 Απριλίου 1867 – 30 Ιανουαρίου 1928) ήταν Δανός γιατρός και καθηγητής ανατομικής παθολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Ήταν ο αποδέκτης του Βραβείου Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1926 «για την ανακάλυψη του καρκινώματος Spiroptera». Έδειξε ότι το στρογγυλό σκουλήκι που ονόμασε Spiroptera carcinoma (αλλά ονομάστηκε σωστά Gongylonema neoplasticum) θα μπορούσε να προκαλέσει καρκίνο του στομάχου (ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα) σε αρουραίους και ποντίκια.
Τα πειραματικά του αποτελέσματα αποδείχθηκαν αργότερα ότι ήταν μια περίπτωση λανθασμένων συμπερασμάτων. Ο Έρλινγκ Νόρμπι, ο οποίος είχε διατελέσει Μόνιμος Γραμματέας της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών και Καθηγητής και Πρόεδρος Ιολογίας στο Ινστιτούτο Καρολίνσκα, ανακήρυξε το βραβείο Νόμπελ του Φίμπιγκερ ως «μία από τις μεγαλύτερες γκάφες που έγιναν από το Ινστιτούτο Καρολίνσκα».
Ενώ εργαζόταν στο Ινστιτούτο Παθολογικής Ανατομίας του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, ο Φίμπιγκερ ανακάλυψε νέα στρογγυλά σκουλήκια το 1907 από άγριους αρουραίους. Υποψιαζόταν ότι τα στρογγυλά σκουλήκια ήταν υπεύθυνα για τον καρκίνο του στομάχου σε αυτούς τους αρουραίους. Το 1913, ανέφερε ότι μπορούσε πειραματικά να προκαλέσει καρκίνο σε υγιείς αρουραίους, χρησιμοποιώντας τα στρογγυλά σκουλήκια. Η ανακάλυψή του θεωρήθηκε «η μεγαλύτερη συμβολή στην πειραματική ιατρική» εκείνη την εποχή. Το 1926, προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής μαζί με τον Katsusaburo Yamagiwa, ο οποίος είχε πειραματικά προκαλέσει καρκίνωμα ζωγραφίζοντας ακατέργαστη λιθανθρακόπισσα στην εσωτερική επιφάνεια των αυτιών των κουνελιών το 1915. Ωστόσο, θεωρήθηκαν ότι δεν άξιζαν, και το 1926 το έπαθλο δεν δόθηκε. Τον επόμενο χρόνο μόνο ο Φίμπιγκερ επιλέχθηκε αναδρομικά για το Νόμπελ του 1926.
Μετά το θάνατό του, ανεξάρτητες έρευνες απέδειξαν ότι το G. neoplasticum δεν μπορεί να προκαλέσει καρκίνο. Οι όγκοι και ο καρκίνος που παρήγαγε το Fibiger οφείλονταν σε ανεπάρκεια βιταμίνης Α. Η ιστορική επανεκτίμηση των δεδομένων του Φίμπιγκερ αποκάλυψε ότι είχε μπερδέψει τους μη καρκινικούς όγκους με καρκινικούς όγκους.
Η ερευνητική του μέθοδος για τη διφθερίτιδα θεωρείται ως η αφετηρία μιας σημαντικής ερευνητικής μεθοδολογίας στην ιατρική, γνωστή ως ελεγχόμενη κλινική δοκιμή.
