Στις 11 Μαρτίου 2020, ο ΠΟΥ κήρυξε την COVID-19 παγκόσμια πανδημία. Τρία και πλέον χρόνια μετά (στις 5 Μαΐου 2023) κήρυξε το τέλος της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης για την πανδημία Covid-19.
«Με ελπίδα, κηρύσσω το τέλος της παγκόσμιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης για την Covid-19» δήλωσε ο γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Τέντρος Αντάνομ Γκεμπρεγέσους.
Σήμερα τέσσερα χρόνια μετά και το healthview.gr απευθύνεται σε επιστήμονες που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο με τον ένα ή άλλο τρόπο τα προηγούμενα χρόνια, για να ακούσει τις απόψεις τους στα ερωτήματα.
Ο κ. Γκίκας Μαγιορκίνης είναι αναπληρωτής Καθηγητής Υγιεινής και Επιδημολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Υγείας. Στη διάρκεια της πανδημίας προσέφερε σημαντικό επιστημονικό έργο στην πρώτη γραμμή της μάχης με τον κορωνοϊό. Απλός, επικοινωνιακός με ψύχραιμο και μεστό λόγο είχε αναλάβει την εβδομαδιαία ενημέρωση των πολιτών -δίπλα στον Νίκο Χαρδαλιά- σε μια πολύ δύσκολη περίοδο.
Τι άφησε ως εμπειρία η συγκεκριμένη πανδημία;
Η οξεία φάση της πανδημίας μας άφησε πολύτιμες εμπειρίες εκ των οποίων σημαντικότερη θεωρώ την υγειονομική παιδεία που απέκτησε ο γενικός πληθυσμός δηλαδή η γνώση για το πώς μεταδίδονται τα νοσήματα του αναπνευστικού, η προστασία με τις μάσκες, η χρήστη των σελφ-τεστ, η ατομική υγιεινή, η σημασία του εμβολιασμού, και γενικότερα η αντιμετώπιση των νοσημάτων του αναπνευστικού.
Τι θα αλλάζατε στις αποφάσεις που λήφθηκαν, αν είχατε τη δυνατότητα;
Οι πρώτες 30 ημέρες μίας πανδημίας είναι οι πιο κρίσιμες για τον περιορισμό και την πιθανή πλήρη εκρίζωσή της. Πιθανώς αυτό που θα έπρεπε να γίνει πιο άμεσα, δηλαδή από τον πρώτο μήνα της αναγνώρισης του επικίνδυνου παθογόνου, είναι ο περιορισμός των μετακινήσεων από Κίνα σε όλον τον κόσμο και ο εργαστηριακός έλεγχος των ταξιδιωτών.
Πόσο έχουμε «τελειώσει» με το θέμα πανδημία;
Η Covid-19 ήρθε για να μείνει. Ο ιός κυκλοφορεί καθόλη την διάρκεια του έτους με υφέσεις και εξάρσεις. Η νοσηρότητα που προκαλεί είναι μεν χαμηλότερη από τα πρώτα πανδημικά κύματα και πλήρως διαχειρίσιμη, ωστόσο προκαλεί μία διαρκή σημαντική πίεση στο σύστημα υγείας. Συνεπώς δεν φαίνεται να «τελειώνουμε» με την πανδημία, αλλά μαθαίνουμε να ζούμε με τις επιπτώσεις της.
Ποια ανθρώπινη ιστορία θυμάστε και μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας;
Δεν μπορώ να απομονώσω μία συγκεκριμένη ιστορία. Θυμάμαι όμως την αγωνία δεκάδων ανθρώπων για το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, για το αν θα μπορούσαμε ποτέ να γυρίσουμε στην κανονικότητα που είχαμε συνηθίσει. Η αγωνία να μπορούμε να είμαστε ξανά με τους γονείς μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες χωρίς τον φόβο ότι θα τους μεταδώσουμε τον ιό. Και το άγχος και το στρες που το βράδυ πολλαπλασιάζονταν και μας κρατούσε ξύπνιους για τις δύσκολες αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν.
