Ο Γουέντελ Στάνλεϊ (16 Αυγούστου 1904 – 15 Ιουνίου 1971) ήταν Αμερικανός βιοχημικός, ιολόγος και βραβευμένος με Νόμπελ, για την παρασκευή ενζύμων και πρωτεϊνών των ιών σε καθαρή μορφή και με συμβολή στην έρευνα σχετικά με τον στερεοϊσομερισμό και τις στερόλες.
Ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνών μετακόμισε προσωρινά για ακαδημαϊκή εργασία με τον Heinrich Wieland στο Μόναχο προτού επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1931. Μετά την επιστροφή του εγκρίθηκε ως βοηθός στο The Rockefeller Institute for Medical Research. Παρέμεινε στο Ινστιτούτο μέχρι το 1948, έγινε Αναπληρωματικό Μέλος το 1937 και Μέλος το 1940. Το 1948, έγινε καθηγητής Βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ και έχτισε το Εργαστήριο Ιών και ένα ανεξάρτητο κτίριο του Τμήματος Βιοχημείας, το οποίο τώρα ονομάζεται Stanley Hall.
Το έργο του Στάνλεϊ συνέβαλε στις λεπρακτοκτόνες ενώσεις, τη στερεοχημεία του διφαινυλίου και τη χημεία των στερολών. Η έρευνά του σχετικά με τον ιό που προκαλεί την ασθένεια του μωσαϊκού στα φυτά καπνού οδήγησε στην απομόνωση μιας νουκλεοπρωτεΐνης που εμφάνιζε δραστηριότητα του ιού του μωσαϊκού του καπνού.
Ο Στάνλεϊ τιμήθηκε με το Νόμπελ Χημείας για το 1946. Άλλα αξιόλογα βραβεία του περιελάμβαναν το μετάλλιο Rosenburger, το βραβείο Alder, το βραβείο Scott, το βραβείο Golden Plate της Αμερικανικής Ακαδημίας Επιτεύξεων και το Βραβείο Επιστημονικού Επιτεύγματος AMA. Επίσης, του απονεμήθηκαν τιμητικά πτυχία από πολλά πανεπιστήμια τόσο αμερικανικά όσο και ξένα, όπως το Χάρβαρντ, το Γέιλ, το Πρίνστον και το Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Τα περισσότερα από τα συμπεράσματα που είχε παρουσιάσει ο Στάνλεϊ στην βραβευμένη με Νόμπελ έρευνά του αποδείχθηκαν σύντομα λανθασμένα (ιδιαίτερα, ότι οι κρύσταλλοι του ιού του μωσαϊκού που είχε απομονώσει ήταν καθαρή πρωτεΐνη και συναρμολογήθηκαν με αυτοκατάλυση).
