Ο Γουίλιαμ Μπέιλις (2 Μαΐου 1860 – 27 Αυγούστου 1924) ήταν Άγγλος φυσιολόγος. Ανακάλυψε το 1902 μαζί με τον Εrnest Starling την πεπτική ορμόνη σεκρετίνη (εκκριτίνη), που υπήρξε η πρώτη ανακαλυφθείσα «ορμόνη» (όρο που επινόησαν μαζί). Mελέτησε τον τρόπο ενεργοποίησης των ενζύμων και ιδιαίτερα του παγκρεατικού ένζυμου τρυψίνη και ερεύνησε τις περισταλτικές κινήσεις του εντέρου. Εφήρμοσε μέθοδο αντιμετώπισης του μετεγχειρητικού σοκ η οποία χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτός και ο Starling μελέτησαν αρχικά τις πιέσεις στις φλέβες και τα τριχοειδή αγγεία, αλλά το 1897 άλλαξαν ριζικά κατεύθυνση για να εργαστούν στον έλεγχο της κινητικότητας του εντέρου. Ήταν γνωστό ότι η έγχυση υδροχλωρικού οξέος στον εντερικό αυλό προκαλούσε έκκριση από το πάγκρεας. Η ένεση στο αίμα δεν προκαλούσε.
Ξεκίνησαν να προσδιορίσουν ποια νεύρα εμπλέκονταν, αλλά η απονεύρωση δεν εμπόδισε την απόκριση. Σε μια αστραπιαία έμπνευση άλεσαν ένα δείγμα εντερικού βλεννογόνου σε άμμο που περιέχει υδροχλωρικό οξύ. Η έγχυση του φιλτραρισμένου εκχυλίσματος προκάλεσε άφθονη παγκρεατική έκκριση. Ονόμασαν την υπεύθυνη χημική ουσία σεκρετίνη και ονόμασαν τέτοιες χημικές αγγελιοφόρους ορμόνες.
Το 1903 παρουσίαζε στους φοιτητές ιατρικής ένα πείραμα σε έναν αναισθητοποιημένο σκύλο. Δύο κυρίες που επισκέφθηκαν τη Σουηδία πίστεψαν ότι η αναισθησία ήταν ανεπαρκής και το κατήγγειλαν. Οι κατηγορίες του για βασανιστήρια αναφέρθηκαν ευρέως στις εφημερίδες. Ο πλούσιος Μπέιλις είχε τους πόρους να ζητήσει συγγνώμη και αρνήθηκε να κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση.
Στη συνέχεια, ο Μπέιλις μελέτησε την κυκλοφορία του εγκεφάλου και τη δράση των ενζύμων.
Στα πρώτα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Starling ήταν στο στρατό, έτσι ο Μπέιλις δίδασκε φυσιολογία και υπηρέτησε στην Επιτροπή Τροφίμων της Βασιλικής Εταιρείας. Το 1916 παρουσίασε μια εργασία για το τραυματικό σοκ. Ήταν γνωστό ότι στο σοκ, ο όγκος του αίματος μειώνεται, ακόμη και όταν ο ασθενής δεν έχει αιμορραγήσει. Αυτή η απώλεια αίματος προκαλεί πτώση της αρτηριακής πίεσης, επειδή η καρδιά έχει λιγότερο αίμα για να αντλήσει. Αυτή η πτώση της αρτηριακής πίεσης είναι υπεύθυνη για τα συμπτώματα του σοκ.
Εάν ο όγκος του αίματος αποκατασταθεί με την ένεση ενός διαλύματος άλατος, η αρτηριακή πίεση αυξάνεται, αλλά μόνο μεταβατικά. Τα ενδοφλέβια διαλύματα αλατιού δεν είχαν βοηθήσει τους άντρες που υπέστησαν τραυματικό σοκ κατά τη διάρκεια της μάχης του Σομ. Χρησιμοποιώντας γάτες, ο Μπέιλις έδειξε ότι εάν το διάλυμα αλατιού περιέχει 5 τοις εκατό ζελατίνη ή αραβικό κόμμι, η αύξηση της αρτηριακής πίεσης διατηρείται και το σοκ μετριάζεται.
