Ο Γουόλτερ Κάνον (19 Οκτωβρίου 1871 – 1 Οκτωβρίου 1945) ήταν Αμερικανός φυσιολόγος που χρησιμοποίησε ενώσεις βισμουθίου για να ακτινογραφήσει (με ακτίνες X) τα μαλακά εσωτερικά όργανα του ανθρώπινου σώματος. Το 1932 διατύπωσε τη θεωρία της ομοιοστασίας (η τάση του σώματος να διατηρεί σταθερή την εσωτερική του κατάσταση). Επινόησε τον όρο “μάχη ή φυγή” (“Fight or Flight”) για να περιγράψει την αντίδραση του οργανισμού στο στρες που χαρακτηρίζεται από έκρηξη της αδρεναλίνης, ταχυκαρδία και διεσταλμένες κόρες των ματιών.
Πήρε το δίπλωμα ιατρικής στο Χάρβαρντ και διατήρησε την έδρα της φυσιολογίας από το 1906 έως το 1942. Στις έρευνές του ασχολήθηκε με την κινητική δραστηριότητα του στομαχιού και των εντέρων (κλασικό είναι το σύγγραμμά του Μηχανικοί παράγοντες της πέψης, 1911). Ειδικότερα, μελέτησε τον μηχανισμό των συγκινήσεων, υποθέτοντας πρώτος πως υπάρχει ένα κέντρο των συγκινήσεων στον υποθάλαμο. Τα πειράματά του σε ζώα περιγράφονται στα έργα του Σωματικές αλλοιώσεις στονπόνο (1915) και Η σοφία του σώματος (1932).
Ως στρατιωτικός γιατρός στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανακάλυψε ότι το αίμα των τραυματισμένων ανδρών ήταν όξινο. Ως μέλος της Ειδικής Επιτροπής του Βρετανικού Συμβουλίου Ιατρικής Έρευνας για το Σοκ και τις Συμμαχικές Καταστάσεις, υποστήριξε τη θεραπεία τραυματιών με έγχυση διττανθρακικού νατρίου για την εξουδετέρωση του οξέος. Αυτός και ο Γουίλιαμ Μπέιλις έγχυσαν οξύ σε μια αναισθητοποιημένη γάτα, η οποία πέθανε. Ωστόσο, μια δεύτερη δοκιμή που έγινε με τον Bayliss και τον Henry Dale απέτυχε να προκαλέσει σοκ. Το σοκ αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με έγχυση φυσιολογικού ορού που περιείχε μερικά μεγαλύτερα μόρια.
