Με τη σκανδαλολογία να κυριαρχεί στην επικαιρότητα μήνες τώρα με ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, περνούν σε δεύτερη μοίρα πολύ σημαντικά ζητήματα. Ένα από αυτά στον τομέα της υγείας είναι τα τέσσερα έργα, που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση ότι θα πραγματοποιηθούν με τη μέθοδο της Σύμπραξης Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ).
Παρά το γεγονός λοιπόν ότι η πρώτη έγκριση δόθηκε το Μάρτιο το 2007, δηλαδή, έχουν περάσει 26 μήνες, σήμερα παρατηρείται πλήρης στασιμότητα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ένα από τα κύρια πλεονεκτήματα του μοντέλου ΣΔΙΤ είναι η επιτάχυνση στην υλοποίηση των έργων σε σύγκριση με τα έργα, που υλοποιούνται από το Δημόσιο!
Με άλλα λόγια, με τον τρόπο, που (δεν) προχωρεί η κυβέρνηση έχει καταφέρει στην ουσία να ακυρώσει το κύριο πλεονέκτημα που η ίδια προβάλει για να «διαφημίσει» τα έργα ΣΔΙΤ! Και για μία ακόμη φορά, φαίνεται αναξιόπιστη τόσο προς τους πολίτες όσο και προς τους Έλληνες και ξένους επενδυτές, οι οποίοι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να συμμετάσχουν στο project.
Τα έργα αφορούν στην ανέγερση δύο μεγάλων νοσοκομείων στη Θεσσαλονίκη (Παιδιατρικό και Ογκολογικό), ενός επαρχιακού νοσοκομείου (Πρέβεζα) και τη δημιουργία ενός Κέντρου Αποκατάστασης και Αποθεραπείας στη Βόρειο Ελλάδα. Ο συνολικός προϋπολογισμός τους ανέρχεται σε 866 εκατ. ευρώ.
Πρόκειται για έργα ζωτικής σημασίας για τη χώρα. Η Ελλάδα διαθέτει μόλις δύο μεγάλα δημόσια παιδιατρικά νοσοκομεία (Αγία Σοφία και Αγλαΐα Κυριακού), τα οποία βρίσκονται και τα δύο στην Αθήνα. Συνεπώς, υπάρχει άμεση ανάγκη δημιουργίας τέτοιου νοσοκομείου και στη Θεσσαλονίκη.
Το έργο είχε συμπεριληφθεί στο προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ στις εκλογές του 2004 και σήμερα πέντε χρόνια μετά δεν έχει καν μπει η θεμέλια λίθος… Να μην ξεχνάμε επίσης ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός εκλέγεται στη συμπρωτεύουσα!
Το ίδιο ισχύει και στον τομέα της αντιμετώπισης των ογκολογικών περιστατικών, η συχνότητα των οποίων έχει αυξηθεί τα τελευταία 15-20 χρόνια και μαζί και οι δυνατότητες, που προσφέρει η ιατρική (ακτινοθεραπεία, χημειοθεραπεία). Στη Θεσσαλονίκη, υπάρχει το Θεαγένειο νοσοκομείο, οι υποδομές του οποίου όμως αδυνατούν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες.
Όσον αφορά, δε, στον τομέα της αποκατάστασης, η χώρα μας έχει τεράστια έλλειψη υποδομών κυρίως στο δημόσιο τομέα. Το αποτέλεσμα είναι συχνά θύματα εγκεφαλικών, τροχαίων ή άλλων ατυχημάτων να παραμένουν επί μήνες στα νοσοκομεία ή σε ακατάλληλα ιδρύματα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους και την οικογένειά τους.
Το πιο… «προχωρημένο» έργο είναι αυτό του παιδιατρικού νοσοκομείου. Τα υπόλοιπα βρίσκονται ακόμη στην «προετοιμασία τευχών διαγωνισμού» – όπως αναφέρει το επίσημο ανακοινωθέν. Φανταστείτε να είχαμε και καμία κυβέρνηση, που δεν προωθεί τις μεταρρυθμίσεις και την επανίδρυση του Κράτους…
Ας έρθουμε τώρα στο παιδιατρικό νοσοκομείο. Έπειτα από πολύμηνη αναμονή, η πρώτη φάση του σχετικού διαγωνισμού έγινε τον περασμένο Νοέμβριο και εκδήλωσαν ενδιαφέρον συνολικά οκτώ μεγάλες κοινοπραξίες. Έξι μήνες τώρα λοιπόν αναμένουμε να εξεταστούν τα στοιχεία της αίτησης, που κατέθεσαν οι υποψήφιοι, ώστε να αναδειχθούν πέντε κοινοπραξίες, που θα κληθούν να πάρουν μέρος στη δεύτερη φάση του διαγωνισμού.
Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε: Αν για τα τυπικά χρειαζόμαστε πάνω από 6 μήνες, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για την ουσία του διαγωνισμού, όταν μάλιστα μιλάμε για ένα έργο, που από τη φύση του είναι πολύπλοκο και διεξάγεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα;
Δυστυχώς, βλέπουμε για μία ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια να χάνεται μία μοναδική ευκαιρία να αλλάξουν τα πράγματα στον πολύπαθο τομέα της υγείας. Με δεδομένο ότι σήμερα «το κρατικό ταμείον είναι μείον» και δεν μπορούν να γίνουν μεγάλες επενδύσεις στο ΕΣΥ, το μοντέλο των ΣΔΙΤ ίσως να αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο. Όμως, μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση έχει αποδειχθεί λίγη για να το αξιοποιήσει.
Γράφει ο Αιμίλιος Νεγκής
