Ο Μαξ Τάιλερ (30 Ιανουαρίου 1899 – 11 Αυγούστου 1972) ήταν Νοτιοαφρικανός ιολόγος. Το 1951 κέρδισε βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, χάρη στην παρασκευή ενός εμβολίου κατά του ιού του κίτρινου πυρετού.
Αφού πέρασε τον ιό του κίτρινου πυρετού από ποντίκια εργαστηρίου, ο Τάιλερ διαπίστωσε ότι ο εξασθενημένος ιός προσέφερε ανοσία στους μακάκους ρέζους. Το σκηνικό είχε τεθεί για να αναπτύξει ο Τάιλερ ένα εμβόλιο κατά της νόσου. Ο Theiler επινόησε για πρώτη φορά ένα τεστ για την αποτελεσματικότητα των πειραματικών εμβολίων. Στη δοκιμή του, οροί από εμβολιασμένα ανθρώπινα άτομα εγχύθηκαν σε ποντίκια για να διαπιστωθεί εάν προστατεύουν τα ποντίκια από τον ιό του κίτρινου πυρετού.
Αυτή η “δοκιμή προστασίας ποντικιού” χρησιμοποιήθηκε με παραλλαγές ως μέτρο ανοσίας μέχρι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανακαλλιεργώντας το ιδιαίτερα παθογόνο στέλεχος Asibi από τη Δυτική Αφρική σε έμβρυα κοτόπουλου, μια τεχνική που πρωτοστάτησε ο Ernest Goodpasture, η ομάδα Rockefeller προσπάθησε να αποκτήσει ένα εξασθενημένο στέλεχος του ιού που δεν θα σκότωνε ποντίκια όταν εγχυόταν στον εγκέφαλό τους. Χρειάστηκαν μέχρι το 1937, και περισσότερες από 100 υποκαλλιέργειες σε έμβρυα κοτόπουλου, για να αποκτήσουν ο Τάιλερ και ο συνάδελφός του Hugh Smith ένα εξασθενημένο στέλεχος, το οποίο ονόμασαν “17D”. Δοκιμές σε ζώα έδειξαν ότι η εξασθενημένη μετάλλαξη 17D ήταν ασφαλής και ανοσοποιητική. Η ομάδα του Τάιλερ ολοκλήρωσε γρήγορα την ανάπτυξη ενός εμβολίου 17D και το Ίδρυμα Ροκφέλερ ξεκίνησε δοκιμές σε ανθρώπους στη Νότια Αμερική. Μεταξύ 1940 και 1947, το Ίδρυμα Ροκφέλερ παρήγαγε περισσότερες από 28 εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου και τελικά τελείωσε τον κίτρινο πυρετό ως σημαντική ασθένεια.
Για αυτό το έργο, ο Τάιλερ έλαβε το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1951. Ο Τάιλερ τιμήθηκε επίσης με το Μετάλλιο Chalmers της Βασιλικής Εταιρείας Τροπικής Ιατρικής και Υγιεινής το 1939, το Μετάλλιο Κολακείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ το 1945 και το Βραβείο Lasker της Αμερικανικής Ένωσης Δημόσιας Υγείας το 1949.
