Ο Νικόλαος Α. Πέππας (1948) είναι Έλληνας χημικός και βιοϊατρικός μηχανικός. Οι πρωτοπορίες του στην επιστήμη των βιοϋλικών και τη μηχανική, τη φαρμακολογία, τη βιονανοτεχνολογία, τις φαρμακευτικές επιστήμες, την χημική και πολυμερική μηχανική, έθεσαν τις βάσεις στις φυσικές και μαθηματικές θεωρίες της νανοκλίμακας, τις μακρομοριακές διεργασίες και και την χορήγηση φαρμάκων και πρωτεϊνών, οι οποίες οδήγησαν σε μεγάλο αριθμό βιοϊατρικών προϊόντων ή συσκευών.
Πρόκειται για έναν από τους κυρίαρχους επιστήμονες της φαρμακολογίας. Είναι εφευρέτης 37 ευρυσιτεχνιών στις ΗΠΑ, ενώ οι έρευνες του χρηματοδοτούνται από δημόσιους ερευνητικούς φορείς από το 1980. Συνεισέφερε στο να τεθούν οι βασικές αρχές και ο ορθολογικός σχεδιασμός των συστημάτων φαρμακολογίας τις περασμένες δεκαετίες. Ήταν ο πρώτος που έθεσε τις θεωρίες και τις εξισώσεις που οδήγησαν στο σχεδιασμό ενός μεγάλου εύρους νέων συστημάτων. Επι παραδείγματι, χρησιμοποιώντας βασικές αρχές της βιοϊατρικής μηχανικής καθώς και νέες θεωρίας της βιοϊατρικής μεταφοράς, ανέπτυξε τις εξισώσεις που περιγράφουν τους νόμους του Φικ για τη διάχυση των φαρμάκων, των πεπτιδίων και των πρωτεϊνών στις συσκευές ελεγχόμενης απελευθέρωσης. Η «Μέθοδος Πέππα» έχει γίνει η κυρίαρχη μέθοδος ανάλυσης των φαρμακευτικών σχηματισμών ή συστημάτων. Το πρώιμο έργο του βοήθησε στην ανάπτυξη σημαντικού αριθμού συσκευών αποδέσμευσης ελεγχόμενης από διόγκωση για την αποδέσμευση μικρών μοριακών φορτίων φαρμάκων.
Χρησιμοποιώντας τις ομοιότητες μοντελοποίησης της φάσης διάβρωσης και της κατάστασης διάβρωσης, ανέπτυξε ένα ενοποιημένο μοντέλο για την χορήγηση όλων των φαρμάκων. Παρομοίως, ανέπτυξε το θεωρητικό πλαίσιο για την ανάλυση της μεταφοράς μέσω διασταυρούμενων βιοϋλικών (θεωρία Πέππα-Ράινχαρτ),ιοντικής υδρογέλης (θεωρία Μπράνον-Πέππα), και μέσω αντιδράσεων γέλης-ιστού με σχοινία (θεωρία Χουάνγκ-Πέππα και εξίσωση Σάλιν-Πέππα). Για τον έντονο αντίκτυπο που προκάλεσαν αυτές οι θεωρίες και αναλύσεις, έχει αναγνωριστεί ως ο πλέον επισημασμένος και αναδημοσιευμένος επιστήμονας στους τομείς της χορήγησης φαρμάκων, των βιοϋλικών και της χορήγησης φαρμάκων και των έξυπνων υλικών. Είναι ο πλέον αναδημοσιευμένος χημικός και βιοϊατρικός μηχανικός με πάνω από 90.000 αναφορές και δείκτη επιστημονικής ποιότητας h στα 143.
Ο Πέππας και οι φοιτητές του αρχικοποίησαν καινοφανή φλεγματοειδή και βιοπροσφυτικά συστήματα τα οποία αντιδρούν μοριακά με το φλέγμα και τον ιστό και έχουν τη δυνατότητα να παρατείνουν την βιοδιαθεσιμότητα των πρωτεϊνών και των πεπτιδίων στο αίμα. Ως αποτέλεσμα του έργου του, αναπτύχθηκε πληθώρα βιοϊατρικών πολυμερών και εμπορικών συσκευών χορήγησης φαρμάκων. Ήταν ο πρώτος ο οποίος ανέπτυξε καινοτόμες μη τοξικές γέλες πολυβινίλιων αλκοολών με την τεχνική ψύξης-απόψυξης το 1975. Οι γέλες αυτές είχαν μεγάλη επιτυχία ως συστήματα αντικατάστασης αρθρικών χόνδρων. Το 1978, ανέπτυξε τα ίδια συστήματα για την επί τόπου αντικατάσταση των φωνητικών χορδών. Το 1979 η ομάδα του πρωτοπόρησε στην χρήση υδρογελών στις συσκευές χορήγησης φαρμάκων, συμπεριλαμβανομένων και των επιδερμικών βιοπροσφυτικών συστημάτων και συστημάτων για την αποδέσμευση της θεοφυλίνης, της προξυφυλίνης, της διλτιαζέμης και της οξπρενολόλης. Το εργαστήριο του Πέππα ανέπτυξε νέες τεχνολογίες συστημάτων δια στόματος χορήγησης ινσουλίνης και άλλων προτεϊνών.
Οι συσκευές αυτές αποδεσμεύουν ινσουλίνη δια στόματος, «προστατεύοντας» την κατά τη μεταφορά της στο στομάχι, το ανώτερο λεπτό έντερο και τελικά στο αίμα, και παρακάμπτοντας την ανάγκη του διαβήτη για πολλές καθημερινές δόσεις. Η ίδια τεχνολογία χρησιμοποιήθηκε και για την μέσω της βλεννογόνου (δια στόματος, δια παρειάς) χορήγησης καλσιτονίνης (για την θεραπεία της οστεοπόρωσης για της μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες) και ιντερφερόνης-άλφα (για την θεραπεία του καρκίνου), και πλέον ερευνάται η αποδέσμευση ιντερφερόνης-βήτα για ασθενείς με πολλαπλές αρτηριοσκληρύνσεις. Πρόκειται για έναν από τους πρωτοπόρους των έξυπνων βιοϋλικών και ιατρικών συσκευών. Χρησιμοποιώντας έξυπνα πολυμερή από το 1980, ο Πέππας και η ομάδα του ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τόσο ευαίσθητα στο pH και τη θερμοκρασία συστήματα για τη διαμορφούμενη αποδέσμευση στρεπτοκινάσης και άλλων ινωδολυτικών ενζύμων.
