Ο Πιέρ Ζανέ (30 Μαίου 1859 – 24 Φεβρουαρίου 1947) ήταν Γάλλος ψυχίατρος και ψυχολόγος. Θεωρείται, μαζί με τον Φρόιντ, πατέρας της σύγχρονης δυναμικής ψυχολογίας.
Η μεγαλύτερη συμβολή του στην ψυχιατρική οφείλεται στο ότι διατύπωσε για πρώτη φορά έναν ορισμό του υποσυνείδητου όχι με όρους φιλοσοφικούς ή μεταφυσικούς, αλλά με φυσιολογικούς και ψυχολογικούς. Επίσης, πρώτος αυτός ερμήνευσε τις ψυχικές διαταραχές σε σχέση με αυτό.
Ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που υποστήριξε μια σύνδεση μεταξύ γεγονότων στην προηγούμενη ζωή ενός υποκειμένου και του σημερινού τραύματός του, και επινόησε τις λέξεις “διάσπαση”και “υποσυνείδητο”. Η μελέτη του για το «μαγνητικό πάθος» ή τη «σχέση» μεταξύ του ασθενούς και του υπνωτιστή προέβλεψε μεταγενέστερες αναφορές για το φαινόμενο της μεταφοράς.
Ο Ζανέ εξήγησε μερικές καταστάσεις υστερίας ως προϊόν ψυχικού διχασμού και απέδωσε την ανάδυση σκέψεων του υποσυνείδητου σε πτώση της φυσιολογικής ψυχικής έντασης. Αντίθετα, ο Ζανέ υποτίμησε, υποστηρίζοντας διαφορετικές αντιλήψεις από τον Φρόιντ, την επίδραση των συγκινησιακών παραγόντων στη γένεση των νευρώσεων. Κυριότερες μελέτες του είναι Ο ψυχολογικός αυτοματισμός (1889), Η διανοητική κατάσταση των υστερικών (1893), Οι έμμονες ιδέες και η ψυχασθένεια (1903), Από την αγωνία στην έκσταση (1926).
Ο 20ός αιώνας είδε τον Ζανέ να αναπτύσσει ένα μεγαλειώδες μοντέλο του νου όσον αφορά τα επίπεδα ενέργειας, αποτελεσματικότητας και κοινωνικής ικανότητας, τα οποία παρουσίασε σε δημοσιεύσεις όπως Obsessions and Psychasthenia (1903) και From Anguish to Ecstasy (1926), μεταξύ άλλων. Στο ενδιαφέρον του για την οικοδόμηση της προσωπικότητας με κοινωνικούς όρους, αυτό το μοντέλο έχει συγκριθεί με τον κοινωνικό συμπεριφορισμό του George Herbert Mead κάτι που εξηγεί τον πρώιμο έπαινο του Lacan για τη «Janet, η οποία έδειξε τόσο αξιοθαύμαστα τη σημασία των συναισθημάτων της δίωξης ως φαινομενολογικές στιγμές στην κοινωνική συμπεριφορά».
