Πολλά είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα. Χιούμορ, ανασφάλεια, εξωστρέφεια… Ποιο είναι εκείνο όμως που χαρακτηρίζει τους περισσότερους και είναι το συνηθέστερο στοιχείο του χαρακτήρα; Νεα έρευνα Ισπανών επιστημόνων έδειξε πως ειναι η ζήλεια.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Carlos III της Μαδρίτης (UC3M), το Πανεπιστήμιο της Σαραγόσα και άλλα ερευνητικά της Ισπανίας ανέλυσαν τις απαντήσεις που έδωσαν 541 εθελοντές σε εκατοντάδες κοινωνικά διλήμματα.
Οι εθελοντές κάθονταν σε ζευγάρια και έπρεπε να διαλέγουν ανάμεσα σε εναλλακτικά σενάρια που είτε απαιτούσαν συνεργασία είτε διαμάχη μεταξύ τους.
Με βάση τις απαντήσεις τους οι επιστήμονες δημιούργησαν ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή που τους χώρισε σε κατηγορίες αναλόγως με την επικρατέστερη συμπεριφορά τους.
Τα αποτελέσματα της έρευνας, τα οποία δημοσιεύτηκαν στην επιθεώρηση Science Advances, έδειξαν πως το ένα τρίτο των ανθρώπων χαρακτηρίζεται από ζήλεια. Κάτι που κάνει αυτό το χαρακτηριστικό, το συνηθέστερο στον ανθρώπινο χαρακτήρα.
Όπως φάνηκε από την έρευνα, οι εννέα στους δέκα ανθρώπους μπορούν να ταξινομηθούν σε τέσσερις βασικούς τύπους προσωπικότητας: τους αισιόδοξους, τους απαισιόδοξους, τους καλόπιστους και τους ζηλιάρηδες.
Από την μελέτη φάνηκε πως το 30% αποδείχτηκαν ζηλιάρηδες ενώ το 20% ήταν αισιόδοξοι και το 20% ήταν απαισιόδοξοι.
Πολλοί φάνηκαν ακόμα πως ήταν οι καλόπιστοι και θα συνεργάζονταν εύκολα με όλους δίχως να έχει σημασία γι’ αυτούς αν θα κέρδιζαν ή θα έχαναν.
Πολλοί φάνηκαν ακόμα πως ήταν οι καλόπιστοι και θα συνεργάζονταν εύκολα με όλους δίχως να έχει σημασία γι’ αυτούς αν θα κέρδιζαν ή θα έχαναν.
Υπήρχε και μία πέμπτη κατηγορία, που αντιπροσώπευε το υπόλοιπο 10% των εθελοντών και δεν ταίριαζε σε καμία από τις παραπάνω περιγραφές και χαρακτηρίσθηκε ως απροσδιόριστη, γράφουν οι ερευνητές
Όπως είπε ο επικεφαλής της έρευνας, δρ Ανχέλ Σάντσες «ζητήσαμε από τους εθελοντές μας να συμμετάσχουν σε ζευγάρια τα οποία άλλαζαν όχι μόνο σε κάθε γύρο, αλλά κάθε φορά που άλλαζε ένα δίλημμα. Με αυτό τον τρόπο είτε έπρεπε να βρίσκουν διαρκώς νέους τρόπους συνεργασίας είτε να καταφύγουν στην αδιαφορία για τους άλλους ή ακόμα και στην προδοσία, οπότε βγάλαμε πολλά συμπεράσματα για τη συμπεριφορά τους».
Ο δρ Σάντσες εξήγησε τα ευρήματα της μελέτης με ένα απλό δίλημμα: να πάει κάποιος να κυνηγήσει ελάφια μαζί με έναν άγνωστο ή να πάει να κυνηγήσει κουνέλια μόνος του;
Οι εθελοντές της ομάδας των ζηλιάρηδων θα επέλεγαν να κυνηγήσουν κουνέλια, διότι έτσι θα ήταν τουλάχιστον ίσοι με τον αντίπαλο κυνηγό – αν όχι καλύτεροι.
Οι αισιόδοξοι θα διάλεγαν να κυνηγήσουν ελάφια διότι αυτό είναι το καλύτερο και για τους ίδιους και για το άλλο άτομο. Οι απαισιόδοξοι θα επέλεγαν τα κουνέλια διότι με αυτό τον τρόπο ένιωθαν σίγουροι ότι κάτι θα πιάσουν. Και οι καλόπιστοι θα επέλεγαν να κυνηγήσουν ελάφια δίχως δεύτερη σκέψη και δίχως συγκεκριμένο λόγο, είπε ο δρ Σάντσες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
