Ο Προσπέρ Μενιέρ (18 Ιουνίου 1799 – 7 Φεβρουαρίου 1862) ήταν Γάλλος γιατρός που πρώτος ανακάλυψε πως το έσω ους μπορεί να είναι η πηγή του ιλίγγου, της απώλειας της ακοής και των εμβοών που πλέον είναι γνωστές ως “Νόσος Μενιέρ”.
Ο Μενιέρ έλαβε το βραβείο της Λεγεώνας της Τιμής για την εργασία του κοντά σε ασθενείς με χολέρα ενώ στην συνέχεια ασχολήθηκε με παθήσεις των αυτιών.
Μελέτησε μια ειδική μορφή απώλειας ακοής που οφείλεται σε εκδορές του έσω ωτός.
Ο Μενιέρ αρχικά επρόκειτο να γίνει επίκουρος καθηγητής στη σχολή, αλλά οι πολιτικές εντάσεις διατάραξαν τη θέση του καθηγητή και στάλθηκε για να ελέγξει την εξάπλωση της χολέρας. Έλαβε μια λεγεώνα τιμής για το έργο του, αλλά ποτέ δεν κέρδισε τη θέση του καθηγητή. Αφού εξασφάλισε τη θέση του αρχιιατρού στο Ινστιτούτο κωφάλαλων, επικεντρώθηκε στις παθήσεις του αυτιού.
Οι σπουδές του Μενιέρ στο ινστιτούτο κωφών-βουβών βοήθησαν στη διατύπωση της εργασίας του, σχετικά με ένα συγκεκριμένο είδος απώλειας ακοής που προκύπτει από βλάβες του εσωτερικού αυτιού που τελικά οδήγησαν στην αναγνώριση της νόσου του Ménière.
