Ο Ρόμπερτ Μέριφιλντ (15 Ιουλίου 1921 – 14 Μαΐου 2006) ήταν Αμερικανός βιοχημικός που κέρδισε το Νόμπελ Χημείας το 1984 για την εφεύρεση της σύνθεσης πεπτιδίων στερεάς φάσης.
Στο ινστιτούτο, αργότερα στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ, εργάστηκε ως Βοηθός για τον Δρ. D.W. Woolley σε έναν αυξητικό παράγοντα δινουκλεοτιδίου που ανακάλυψε στο μεταπτυχιακό σχολείο και σε πεπτιδικούς αυξητικούς παράγοντες που είχε ανακαλύψει ο Woolley νωρίτερα. Αυτές οι μελέτες οδήγησαν στην ανάγκη για σύνθεση πεπτιδίων και, τελικά, στην ιδέα για σύνθεση πεπτιδίων στερεάς φάσης (SPPS) το 1959. Το 1963, ήταν ο μοναδικός συγγραφέας μιας κλασικής εργασίας στο Journal of the American Chemical Society στην οποία ανέφερε μια μέθοδο που ονόμασε «σύνθεση πεπτιδίων στερεάς φάσης». Αυτό το άρθρο είναι το πέμπτο άρθρο με τις περισσότερες αναφορές στην ιστορία του περιοδικού.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, το εργαστήριο του Μέριφιλντ συνέθεσε για πρώτη φορά βραδυκινίνη, αγγειοτενσίνη, δεσαμινο-οξυτοκίνη και ινσουλίνη. Το 1969, μαζί με τον συνάδελφό του Bernd Gutte ανακοίνωσαν την πρώτη σύνθεση του ενζύμου ριβονουκλεάση Α. Αυτή η εργασία απέδειξε τη χημική φύση των ενζύμων.
Η μέθοδος του Μέριφιλντ τόνωσε πολύ την πρόοδο στη βιοχημεία, τη φαρμακολογία και την ιατρική, καθιστώντας δυνατή τη συστηματική εξερεύνηση της δομικής βάσης των δραστηριοτήτων των ενζύμων, των ορμονών και των αντισωμάτων. Η ανάπτυξη και οι εφαρμογές της τεχνικής συνέχισαν να απασχολούν το εργαστήριό του, όπου παρέμεινε ενεργός στον πάγκο μέχρι πρόσφατα. Το 1993, δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του, “Life during a Golden Age of Peptide Chemistry”. Έλαβε το Βραβείο Συνδέσμου Εγκαταστάσεων Βιομοριακών Πόρων για εξαιρετική συνεισφορά στις Βιομοριακές Τεχνολογίες το 1998.
Το επίτευγμα της σύνθεσης της ριβονουκλεάσης Α (με τον Bernd Gutte) ήταν ακόμη πιο σημαντικό στο ότι έδειξε ότι η γραμμική αλληλουχία αμινοξέων που ενώνονταν σε πεπτιδικούς δεσμούς καθόριζε άμεσα την τριτοταγή δομή ενός πεπτιδίου ή πρωτεΐνης. Δηλ. ότι οι πληροφορίες κωδικοποιημένες σε μία διάσταση μπορούν να προσδιορίσουν άμεσα την τρισδιάστατη δομή ενός μορίου.
Το SPPS έχει επεκταθεί για να περιλαμβάνει σύνθεση στερεάς φάσης νουκλεοτιδίων και σακχαριτών.
