Ο Βάλτερ Ες (17 Μαρτίου 1881 – 12 Αυγούστου 1973) ήταν Ελβετός φυσιολόγος που κέρδισε το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1949 για τη χαρτογράφηση των περιοχών του εγκεφάλου που εμπλέκονται στον έλεγχο των εσωτερικών οργάνων. Μοιράστηκε το βραβείο με τον Egas Moniz.
Ο Ες χρησιμοποίησε τεχνικές διέγερσης του εγκεφάλου που αναπτύχθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Χρησιμοποιώντας ηλεκτρόδια, ο Ες διέγειρε τον εγκέφαλο σε καλά καθορισμένες ανατομικές περιοχές. Αυτό του επέτρεψε να χαρτογραφήσει περιοχές του εγκεφάλου σε συγκεκριμένες φυσιολογικές αποκρίσεις.
Ανέπτυξε μια ειδική τεχνική που ονόμασε «διέγερση διακοπτόμενου συνεχούς ρεύματος (DC)», η οποία χρησιμοποιούσε ερεθίσματα μεγάλης διάρκειας (συνήθως 12,5 ή 25 ms) με ανοδικές και καθοδικές κλίσεις, σαν ράμπα. Επίσης, τα ερεθίσματα ήταν μάλλον αδύναμα (γύρω στα 0,5–1,5 V) και χαμηλής συχνότητας (2–12 Hz, συνήθως 8 Hz) και χρησιμοποίησε πολύ λεπτά ηλεκτρόδια με διάμετρο 0,25 mm.
Διεγείροντας τον υποθάλαμο, θα μπορούσε να προκαλέσει συμπεριφορές από ενθουσιασμό σε απάθεια. ανάλογα με την περιοχή διέγερσης. Βρήκε ότι μπορούσε να προκαλέσει διαφορετικές αποκρίσεις όταν διεγείρει τον πρόσθιο (πλάγιο) υποθάλαμο σε σύγκριση με τη διέγερση του οπίσθιου κοιλιακού υποθάλαμου. Όταν διεγείρει το πρόσθιο τμήμα, θα μπορούσε να προκαλέσει πτώση της αρτηριακής πίεσης, επιβράδυνση της αναπνοής και αντιδράσεις όπως πείνα, δίψα, ούρηση (ούρηση) και αφόδευση. Η διέγερση του οπίσθιου τμήματος οδήγησε σε ακραίο ενθουσιασμό και συμπεριφορά παρόμοια με την άμυνα.
Ο Ες διαπίστωσε επίσης ότι μπορούσε να προκαλέσει ύπνο σε γάτες – ένα εύρημα που ήταν πολύ αμφιλεγόμενο εκείνη την εποχή, αλλά αργότερα επιβεβαιώθηκε από άλλους ερευνητές, συμπεριλαμβανομένου του γιου του.
