Ο Ζαν-Μαρτέν Σαρκό (29 Νοεμβρίου 1825 – 16 Αυγούστου 1893) ήταν Γάλλος νευρολόγος και καθηγητής ανατομικής παθολογίας. Είναι γνωστός ως «θεμελιωτής της σύγχρονης νευρολογίας» και το όνομά του έχει δοθεί σε πολλές ασθένειες, όπως η νόσος Σαρκό-Μαρί-Τουθ και η νόσος Σαρκό (ευρύτερα γνωστή ως νόσος Λου Γκέριγκ). Ο Σαρκό έχει αναφερθεί ως «ο πατέρας της Γαλλικής νευρολογίας και ένας από τους πρωτοπόρους νευρολόγους παγκοσμίως». Το έργο του επηρέασε σημαντικότατα τα αναπτυσσόμενα πεδία της νευρολογίας και της ψυχολογίας. Η σύγχρονη ψυχιατρική χρωστά πολλά σε αυτόν και τους άμεσους ακολούθους του. Ήταν «ο κυριότερος νευρολόγος της Γαλλίας του ύστερου 19ου αιώνα» και έχει αποκληθεί «ο Ναπολέων των νευρώσεων».
Τo κυριότερο επίκεντρο του Σαρκό ήταν η νευρολογία. Ήταν ο πρώτος που περιέγραψε την πολλαπλή σκλήρυνση. Συνοψίζοντας προηγούμενες αναφορές και προσθέτοντας σε αυτές τις δικές του κλινικές και παθολογικές παρατηρήσεις, ο Σαρκό ονόμασε τη νόσο «sclerose en plaques” (σκλήρυνση κατά πλάκας). Τα τρία σημάδια της Πολλαπλής σκληρύνσεως, σήμερα γνωστά ως Τριάδα του Σαρκό είναι ο νυσταγμός, ο τρόμος του σκοπού και η τραγουδιστή γλώσσα παρόλο που δεν εμφανίζονται αποκλειστικά στη σκλήρυνση κατά πλάκας. Ο Σαρκό επίσης παρατήρησε μεταβολές γνωστικού επιπέδου, περιγράφοντας τους ασθενείς του ως έχοντες «αισθητή εξασθένηση της μνήμης» και «συλλήψεις ιδεών με αργούς ρυθμούς».
Οι μελέτες του Σαρκό μεταξύ 1868 και 1881 αποτέλεσαν ορόσημο για την κατανόηση της νόσου Πάρκινσον. Μεταξύ άλλων πρωτοπορειών, έκανε τη διάκριση μεταξύ ακαμψίας, αδυναμίας και βραδυκινησίας. Οδήγησε επίσης τη διαταραχή, που πρωτύτερα ονομαζόταν τρομώδης παράλυση (paralysis agitans) στο να μετονομασθεί, αποκτώντας το όνομα του Τζέιμς Πάρκινσον. Σημείωσε ακόμη προφανείς διαφοροποιήσεις της νόσου, όπως τη νόσο Πάρκινσον με υπερέκταση. Ο Σαρκό απέκτησε την πρώτη Ευρωπαϊκή επαγγελματική έδρα κλινικών ασθενειών του νευρικού συστήματος το 1882.
Σαρκό είναι σήμερα ευρύτερα γνωστός εκτός της κοινότητας των νευρολόγων, για το έργο του πάνω στην ύπνωση και την υστερία. Αρχικά πίστευε ότι η υστερία ήταν μία νευρολογική διαταραχή για την οποία οι ασθενείς ήταν προδιατεθειμένοι από κληρονομικά χαρακτηριστικά του νευρικού τους συστήματος, όμως κοντά στο τέλος της ζωής του συμπέρανε ότι η υστερία ήταν ψυχολογική διαταραχή
