Ο Σέλμαν Γουάξμαν (22 Ιουλίου 1888 – 16 Αυγούστου 1973) ήταν Εβραίος Αμερικανός εφευρέτης, βιοχημικός και μικροβιολόγος, γεννημένος στη Ρωσική Αυτοκρατορία, του οποίου η έρευνα για την αποσύνθεση των οργανισμών που ζουν στο έδαφος επέτρεψε την ανακάλυψη της στρεπτομυκίνης και πολλών άλλων αντιβιοτικών. Καθηγητής βιοχημείας και μικροβιολογίας στο Πανεπιστήμιο Rutgers για τέσσερις δεκαετίες, ανακάλυψε μια σειρά από αντιβιοτικά (και εισήγαγε τη σύγχρονη έννοια αυτής της λέξης για να τα ονομάσουμε) και εισήγαγε διαδικασίες που οδήγησαν στην ανάπτυξη πολλών άλλων.
Τα έσοδα που προέκυψαν από την αδειοδότηση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας του χρηματοδότησαν ένα ίδρυμα μικροβιολογικής έρευνας, το οποίο ίδρυσε το Ινστιτούτο Μικροβιολογίας Waksman που βρίσκεται στην πανεπιστημιούπολη Busch του Πανεπιστημίου Rutgers στο Piscataway, New Jersey (ΗΠΑ). Το 1952 τιμήθηκε με το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής για «ευφυείς, συστηματικές και επιτυχημένες μελέτες των μικροβίων του εδάφους που οδήγησαν στην ανακάλυψη της στρεπτομυκίνης». Ο Waksman και το ίδρυμά του αργότερα μήνυσαν ο Albert Schatz, ένας από τους διδακτορικούς φοιτητές του και ανακάλυψε τη στρεπτομυκίνη, επειδή ελαχιστοποίησαν τον ρόλο του Schatz στην ανακάλυψη.
Το 2005, ο Selman Waksman έλαβε το Εθνικό Ιστορικό Χημικό Ορόσημο ACS ως αναγνώριση της σημαντικής εργασίας του εργαστηρίου του στην απομόνωση περισσότερων από 15 αντιβιοτικών, συμπεριλαμβανομένης της στρεπτομυκίνης, η οποία ήταν η πρώτη αποτελεσματική θεραπεία για τη φυματίωση.
