Του Βασίλη Βενιζέλου
Στον μεταμοσχευθέντα αγωνιστή της ζωής Δημήτρη Στρατούλη είχε αναφερθεί πρόσφατα ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, προκειμένου να εξάρει τη σημασία και την αξία των μεταμοσχεύσεων και της δωρεάς οργάνων.
Ο Δημήτρης Στρατούλης παραχώρησε μία πολύ ζεστή και γεμάτη αλήθειες συνέντευξη στην εφημερίδα της Καλαμάτας “Ελευθερία” και τη δημοσιογράφο Νικολέττα Κολυβάρη.
Η συγκινητική συνέντευξη του Δημήτρη Στρατούλη έχει ως εξής:
“– Ζείτε χάρη σε δύο μεταμοσχεύσεις νεφρού, μία από τη μητέρα σας και μία από δότρια στη Γαλλία. Στο βιβλίο σας περιγράφετει αυτό τον αγώνα ζωής. Είναι λοιπόν μια προσωπική ιστορία γραμμένη σαν ένα ημερολόγιο;
Οχι, δεν είναι ένα βιβλίο για μια ατομική ιστορία, και ας μοιάζει με ατομικό ημερολόγιο. Είναι ένα βιβλίο βαθύτατα κοινωνικό και για αυτό επί της ουσίας πολιτικό, αφού το έγραψα για να αναδείξω τη σημασία της δωρεάς οργάνων για την προώθηση των μεταμοσχεύσεων που δίνουν υγεία, ευημερία και νέα ζωή σε ασθενείς τελικού σταδίου και την ανάγκη να υπάρχουν δημόσια συστήματα και πολιτικές υγείας που να μπορούν να υποστηρίξουν τη δωρεά οργάνων και τις μεταμοσχεύσεις. Για να τονίσω ότι η δωρεά οργάνων και ιστών δεν είναι απλώς ένα δώρο ζωής, μια ατομική πράξη ύψιστης ηθικής αξίας, που βοηθάει κάποιον πάσχοντα συνάνθρωπο να θεραπευθεί ή κάποιο ετοιμοθάνατο να ζήσει. Συμπυκνώνει μια στάση ζωής και ένα όραμα κοινωνικό, που βασίζεται στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά. Παραπέμπει σε μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι δεν είναι απρόσωπες μονάδες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ούτε απλά ατομικοί καταναλωτές, αλλά σκέφτονται και αγωνίζονται συλλογικά ως τμήμα ενός κοινωνικού συνόλου, που προσπαθεί από κοινού να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο.
– Μέσα από την προσωπική σας εμπειρία, ως άνθρωπος αλλά και ως πολιτικός, πιστεύετε ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας υποστηρίζει τη δωρεά οργάνων και τις μεταμοσχεύσεις;
H Ελλάδα είναι στη δωρεά οργάνων στις τελευταίες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης με 3,5 έως 6 αποβιώσαντες δότες οργάνων ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι τριπλάσιος, 14 δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Περισσότεροι από 1.400 συνάνθρωποί μας, εγγεγραμμένοι στην εθνική λίστα αναμονής του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, περιμένουν κατά μέσο όρο 6-7 χρόνια για το πολυπόθητο μόσχευμα.
Η έλλειψη ενημέρωσης για το θέμα και εμπιστοσύνης στο Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι βασικοί λόγοι δισταγμού ή ακόμα και άρνησης της δωρεάς οργάνων.
Οι μνημονιακές πολιτικές λιτότητας, που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα, με τη μείωση της χρηματοδότησης των δημόσιων νοσοκομείων και την υποστελέχωσή τους, επέδρασαν σοβαρά στη στασιμότητα ή και μείωση των μεταμοσχεύσεων.
Χρειάζεται να εφαρμοστεί από το υπουργείο Υγείας μέσω του ΕΟΜ ένας νέος εθνικός σχεδιασμός της μεταμοσχευτικής πολιτικής, που θα λαμβάνει υπόψη τα επιτυχημένα διεθνή πρότυπα και την συσσωρευμένη ελληνική εμπειρία και θα διασφαλίζει:
– Ενίσχυση με την αναγκαία δημόσια χρηματοδότηση, κατάλληλο εξοπλισμό και ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των δημόσιων μεταμοσχευτικών κέντρων.
– Καλύτερη οργάνωση, ενίσχυση και ουσιαστικό έλεγχο των μονάδων εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ), που αποτελούν την κύρια πηγή μοσχευμάτων. Στελέχωσή τους με το αναγκαίο και κατάλληλο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.
– Ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου-κλειδί των τοπικών και κεντρικών συντονιστών μεταμοσχεύσεων.
– Προώθηση από το Δημόσιο και τους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς μιας οργανωμένης, σοβαρής, πειστικής και συνεχούς καμπάνιας για την διάδοση της δωρεάς ανθρωπίνων οργάνων και ιστών για μεταμόσχευση. Σε κάθε κοινωνικό χώρο και με κάθε πρόσφορο μέσο ενημέρωσης, που πρέπει να αρχίζει από το βιβλίο της Βιολογίας του λυκείου.
– Το βιβλίο σας χαρακτηρίζεται από πολλούς σαν ένας ύμνος στη ζωή. Είναι αυτό που θέλει να αναδείξει; Την ανάγκη ο άνθρωπος να αγωνίζεται για το καλύτερο για τον ίδιο και το κοινωνικό σύνολο;
Προσπαθώ ν’ αναδείξω τι σημαίνει -ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες- να μην το βάζεις κάτω και να έχεις αγωνιστική στάση ζωής. Οχι για να έχουμε τη μία ή την άλλη πολιτική τοποθέτηση, αλλά για την ανάγκη κάθε στιγμή ο άνθρωπος να αγωνίζεται για κάτι καλύτερο, είτε για τον ίδιο, την ποιότητα ζωής του, την υγεία και τη ζωή του, είτε για το κοινωνικό σύνολο. Προσπαθώ να κάνω έναν ύμνο στη ζωή και στον αγώνα και παράλληλα να προβάλω την ανάγκη η δωρεά οργάνων να γίνει βίωμα, συνείδηση και αυτονόητο χρέος για όλους μας.
Επίσης, θέλω να μεταδώσω θάρρος, κουράγιο κι ελπίδα σ’ όσους και όσες βαδίζουν τον δύσβατο δρόμο της ασθένειας τελικού σταδίου ή και χρόνιων παθήσεων, που βάδισα κι εγώ, στις οικογένειες και στους φίλους τους. Να τους πω ότι η αισιοδοξία, το πείσμα να γίνουν καλά, η επιμονή και υπομονή, η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη των άλλων, μαζί με τα επιτεύγματα της ιατρικής επιστήμης και το ανθρώπινο δυναμικό που την υπηρετεί, είναι απαραίτητα εφόδια στις αποσκευές τους. Οτι «όσο υπάρχει αγώνας, υπάρχει ζωή»”.
