Ο Σαρλ Λουί Αλφόνς Λαβεράν (18 Ιουνίου 1845 – 18 Μαΐου 1922) ήταν Γάλλος ιατρός ο οποίος βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας το 1907 επειδή ανακάλυψε ότι παρασιτικά πρωτόζωα είναι οι αιτιολογικοί παράγοντες λοιμωδών ασθενιών όπως η ελονοσία και η τρυπανοσωμίαση. Ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, Λουί Τεοντόρ Λαβεράν, έγινε στρατιωτικός γιατρός. Απέκτησε το πτυχίο του στην ιατρική από το Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου το 1867.
Με την έναρξη του Γαλλο-Πρωσικού Πολέμου το 1870, κατατάχθηκε στο γαλλικό στρατό. Σε ηλικία 29 ετών έγινε πρόεδρος στρατιωτικών νόσων και επιδημιών στο Βαλ-ντε-Γκρας. Στο τέλος της θητείας του το 1878 δούλευε στην Αλγερία, οπού και πραγματοποίησε τα σημαντικότερα κατορθώματά του. Ανακάλυψε ότι το πρωτόζωο παράσιτο πλασμώδιο προκαλεί την ελονοσία και ότι το τρυπανόσωμα προκαλεί τρυπανοσωμίαση ή νόσο του ύπνου. Το 1894 επέστρψε στη Γαλλία οπού υπηρέτησε σε διάφορες στρατιωτικές ιατρικές υπηρεσίες. Το 1896 έγινε μέλος του ινστιτούτου Παστέρ και από αυτή τη θέση τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Με τα μισά χρήματα τα οποία του απονεμήθηκαν μαζί με το βραβείο ίδρυσε το εργαστήριο τροπικής ιατρικής του ινστιτούτου Παστέρ. Το 1908 ίδρυσε τη κοινότητα εξωτικής παθολογίας (Société de Pathologie Exotique).
Ο Λαβεράν έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών το 1893 και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Διοικητή της Εθνικής Φρουράς της Λεγεώνας της Τιμής το 1912.
