Στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα τα εντυπωσιακά επιτεύγματα της σύγχρονης ιατρικής είναι προφανή. Ωστόσο, η ιατρική φαίνεται να απέτυχε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες της κοινής γνώμης. Το βιβλίο αυτό, το οποίο γράφτηκε από τον Miles Little, έναν χειρουργό και στοχαστή με πάνω από 30 χρόνια εμπειρίας στην κλινική ιατρική, εξετάζει την πρακτική των γιατρών αλλά και τις προσδοκίες των ασθενών από εκείνους, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι υπό το πρίσμα της αβεβαιότητας, συχνά υπάρχει απόκλιση μεταξύ προσδοκιών και πραγματικότητας. Εκκινώντας από τις δυσκολίες που ανακύπτουν κατά την επικοινωνία μεταξύ γιατρών και ασθενών, η Ανθρώπινη Ιατρική διερευνά τον ρόλο της επιστήμης, της ηθικής και των ανθρωπιστικών σπουδών στην άσκηση της ιατρικής. Ανιχνεύει το βιοηθικό κίνημα στην κανονιστική ηθική, η οποία αναζητά τους κώδικες που διέπουν την ηθική συμπεριφορά, σε ωφελιμιστικά ή δεοντολογικά ζητήματα. Υπερασπίζει σθεναρά την άποψη ότι το χάσμα δεν μπορεί να γεφυρωθεί με εναργέστερη επιστημονική ή ηθική εκπαίδευση.
Για την προώθηση της βελτίωσης της επικοινωνίας, ο συγγραφέας προτρέπει τους καθηγητές ιατρικής να αλλάξουν τη φιλοσοφία και τις μεθόδους τους έτσι ώστε τα σημαντικά ζητήματα στην κλινική ιατρική να συνυφαίνονται με την απαραίτητη επιστήμη και υποστηρίζει ότι η καλλιέργεια του φιλοσοφικού και θεωρητικού υπόβαθρου των γιατρών μέσω της εκπαίδευσής τους στις ανθρωπιστικές σπουδές και στη λογοτεχνία θα βελτιωθεί η αντίληψη αναφορικά με την ηθική βάση της ιατρικής πρακτικής και παράλληλα θα τεθούν τα θεμέλια για μια καλύτερη κοινωνία.
Το βιβλίο Ανθρώπινη Ιατρική πραγματεύεται την αναγνώριση των προβλημάτων που προκύπτουν στη σχέση μεταξύ γιατρών και ασθενών, και εξετάζει τον ρόλο τον οποίο θα μπορούσε να διαδραματίσει η επιστήμη, η ηθική και οι ανθρωπιστικές σπουδές στη βελτίωση αυτής της ελλιπούς μεταξύ τους επικοινωνίας. Η ουσία της άσκησης της ιατρικής και ο γενεσιουργός παράγοντας της ιατρικής έρευνας εξακολουθούν να ενυπάρχουν στη μοναδική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός γιατρού και ενός ασθενούς. Η σύγχρονη τάση του διοικητισμού στην ιατρική ενδεχομένως βοηθά στην επίλυση κάποιων σημαντικών ζητημάτων που υπάρχουν στη δημόσια σφαίρα, αλλά δε συμβάλλει στην επίλυση προβλημάτων που εγείρονται σε διαπροσωπικό επίπεδο. Η κυρίαρχη οπτική είναι αυτή του γιατρού και όχι του ασθενούς.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΑΠΑΖΗΣΗ
