Διχάζει η είδηση της ευθανασίας της 29χρονης στις ΗΠΑ που έπασχε από καρκίνο του εγκεφάλου σε τελικό στάδιο. Ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Νίκος Παρασκευόπουλος, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό δήλωσε: «μου φαίνεται επικίνδυνη η τηλεοπτική προβολή των περιπτώσεων».
Όπως εξήγησε, «είναι άλλο θέμα αν κάτι επιτρέπεται ή όχι, διότι πολλές φορές έχουμε να κάνουμε με ακραίες και τραγικές καταστάσεις. Είναι τελείως διαφορετικό να προβληθεί ένα πρόσωπο που το κάνει, που μπορεί να προκαλέσει μιμητές, οι οποίοι να είναι πολλές φορές και άνθρωποι, οι οποίοι πέρασαν μια πρόσκαιρη δυσκολία στη ζωή τους, κατάθλιψη ή οτιδήποτε άλλο. Οπωσδήποτε η εξοικείωση με την ιδέα, την εικόνα, η συμπάθεια για ένα πρόσωπο που κάνει αυτή την επιλογή μπορεί να προκαλέσει μιμητές».
Και πρόσθεσε: «Συζητήσεις πρέπει να γίνονται και στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, διότι βοηθούν πολύ. Άλλο όμως να γίνει μια συζήτηση με μια κριτική τοποθέτηση απέναντι στο θέμα και με μια άποψη και άλλο να προσληφθεί ένας άνθρωπος σαν μοντέλο ανθρώπου, ο οποίος με υπερηφάνεια ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο αποφασίζει ν’ αφήσει τη ζωή του. Σε αυτό θα είχα αντίρρηση».
Σε άλλο σημείο είπε: «Η αυτοκτονία -κατά την προσωπική μου άποψη- είναι θέμα εκτός δικαίου. Διότι, η πρώτη ύλη του δικαίου είναι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και από τη στιγμή που η αυτοκτονία είναι κάτι που αφορά τη σχέση με τον εαυτό μας και όχι με τρίτους, είναι κάτι στο οποίο δεν μπορεί να υπεισέλθει το δίκαιο. Επομένως, εδώ, το δίκαιο δεν έχει πρόβλημα, με βάση τη φιλοσοφία του, αν θέλει να επέμβει. Από εκεί και έπειτα τίθενται θέματα σκοπιμότητας. Κάποιες χώρες σήμερα λένε ότι, υπό όρους, πρέπει να επιτρέπεται η ευθανασία, αλλά οι περισσότερες τοποθετούνται αρνητικά… Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να δούμε στη χώρα μας ως πρόβλημα αλλαγής της ελληνικής νομοθεσίας».
Και κατέληξε: «Εκτιμώ ότι δεν είμαστε κοντά σε αλλαγή νομοθεσίας, αν και υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Όταν μία πάθηση είναι όντως ανίατη, έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που ζει μία εξαιρετικά επώδυνη ζωή και γνωρίζει ότι είναι στους τελευταίους 2 – 3 μήνες της ζωής του. Εάν είναι ενήλικος και κάτω από αυτούς τους όρους λέει ότι δεν επιθυμεί να ζήσει άλλο, διότι έχει διαβιώσει έως τώρα υγιής και δεν θέλει να προσθέσει και δύο μήνες βασανισμού, κάνοντας μία συνειδητή τοποθέτηση, δεν είναι εύκολο ηθικά το “όχι”, η άρνηση. Από νομικής πλευράς αυτό τιμωρείται στη χώρα μας. Από ηθικής όμως είναι εύκολο να το πεις; Ότι δηλαδή θα κάτσεις να βασανιστείς αυτούς τους δύο τελευταίους μήνες και να πιεις το πικρό ποτήρι, επειδή αυτές είναι οι απόψεις της πολιτείας ή του νομοθέτη; Οι ευρωπαϊκές χώρες που έχουν μία πολιτιστική συνοχή θα ήταν καλό να μπορούσαν να συνεννοηθούν, βάζοντας κάποιους όρους, κάποιες γενικές αρχές σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα».
