Γράφει η Αρετή Μανιώτη
Ένα παιδί ουρλιάζει στο πάτωμα του σούπερ μάρκετ. Οι περαστικοί στραβοκοιτάζουν, ο γονιός κοκκινίζει, και η σκηνή μοιάζει με μικρό δράμα… ή μήπως με ευκαιρία; Οι εκρήξεις θυμού δεν είναι κακοί τρόποι. Είναι ένα κάλεσμα. Ένα μικρό μυαλουδάκι, ακόμα ανώριμο, προσπαθεί απεγνωσμένα να πει: «Βοήθησέ με, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό που νιώθω!» Αντί να τις βλέπουμε σαν προβλήματα που πρέπει να «τιθασευτούν», μπορούμε να τις δούμε σαν γέφυρες. Κάθε ξέσπασμα είναι μια ανοιχτή πόρτα για σύνδεση.
Αντί για «σταμάτα!», πες «είμαι εδώ»
Η ηρεμία σου είναι το λιμάνι του παιδιού σου. Δείξε του ότι δεν το φοβάσαι και δεν το απορρίπτεις.
Ονόμασε το συναίσθημα
«Νιώθεις πολύ θυμό γιατί δεν πήρες αυτό που ήθελες;» Όταν το παιδί ακούει τα συναισθήματά του να παίρνουν όνομα, αρχίζει να τα κατανοεί.
Μην παίρνεις τον θυμό προσωπικά
Δεν είναι επίθεση προς εσένα. Είναι έκφραση εσωτερικής καταιγίδας.
Μετά την καταιγίδα, έρχεται η σύνδεση
Αφού περάσει ο θυμός, η ζεστή αγκαλιά και μια συζήτηση με απλά λόγια δυναμώνει τη σχέση σας.
Το μικρό παιδί δε χρειάζεται έναν «αστυνόμο συναισθημάτων», αλλά έναν συναισθηματικό συνοδοιπόρο. Κάποιον να του κρατά το χέρι, όταν η εσωτερική του καταιγίδα φυσάει δυνατά, μέχρι να φτάσει ξανά στη γαλήνη.
* Η Αρετή Μανιώτη είναι Διευθύντρια Παιδιατρικής Κλινικής του νοσοκομείου «Υγεία» στην Λεμεσό
