Γιατί ορισμένοι άνθρωποι έχουν ριψοκίνδυνη συμπεριφορά

26-12-2016
Πολλοί άνθρωποι αρέσκονται να παίρνουν ρίσκα και να κάνουν επικίνδυνα χόμπι και σπορ. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Έχουν άγνοια κινδύνου ή απλά δεν φοβούνται; Αμερικανοί επιστήμονες δίνουν την την απάντηση που κρύβεται στον εγκέφαλο.
 
Ερευνητές από το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Stanford της Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών ανακάλυψαν μια μικρή ομάδα νευρώνων στην περιοχή του επικλινούς πυρήνα του εγκεφάλου, οι οποίοι διαθέτουν υποδοχείς ντοπαμίνης με την ονομασία D2. Ο επικλινής πυρήνας παίζει καιρίο ρόλο στο εγκεφαλικό κύκλωμα της ανταμοιβής-απόλαυσης. 
Μάλιστα, φαίνεται πως εντόπισαν ένα νευρωνικό κύκλωμα στον εγκέφαλο πειραματόζωων, το οποίο φαίνεται να ρυθμίζει τη ριψοκίνδυνη συμπεριφορά. Το εντυπωσιακό είναι ότι κατάφεραν να επέμβουν στη λειτουργία αυτού του εγκεφαλικού κέντρου, ώστε να αλλάξουν τη συμπεριφορά των ζώων και να τα κάνουν περισσότερο ή λιγότερο πρόθυμα να αναλάβουν κινδύνους.
 
Όπως λέει ο επικεφαλής της έρευνας  Καρλ Ντάϊσεροθ, εκείνος και οι συνεργάτες του εισήγαγαν μια οπτική ίνα στον εγκέφαλο των πειραματόζωων και ενεργοποίησαν με τη βοήθεια του φωτός τους νευρώνες και κατάφεραν προσωρινά να κάνουν τα τρωκτικά λιγότερο ή περισσότερο ριψοκίνδυνα. Επίσης ανακάλυψαν ότι η δραστική ουσία pramipexole που χορηγείται σε ασθενείς με νόσο Πάρκινσον, όταν εισήχθη στην ίδια περιοχή του εγκεφάλου, έκανε τους αρουραίους πιο ριψοκίνδυνους
 
Ο Δρ Ντάϊσεροθ είπε στο περιοδικό Nature στο οποίο δημοσιεύτηκε η έρευνα πως «οι άνθρωποι και οι αρουραίοι έχουν παρόμοια εγκεφαλική δομή, οπότε τα ευρήματα πιθανότατα ισχύουν και στην περίπτωση των ανθρώπων. Βέβαια στους ανθρώπους δεν είναι δυνατό να εισάγει κανείς μια οπτική ίνα στον εγκέφαλό τους και να εφαρμόσει την ίδια επεμβατική ή τεχνική της οπτογενετικής. Οπότε αναζητάμε άλλες λύσεις, πιθανώς φαρμακευτικές, για όσους επιδεικνύουν ριψοκίνδυνες συμπεριφορές». 
 
Κι ενώ η ανακάλυψη του νευρωνικού δικτύου δεν εξηγεί προς το παρόν γιατί μερικοί άνθρωποι είναι πολύ πιο ριψοκίνδυνοι σε σχέση με άλλους, φέρνει στο φως τους νευροβιολογικούς μηχανισμούς για τη ριψοκίνδυνη συμπεριφορά. 
 
Να σημειωθεί πάντως ότι, οι μέχρι τώρα έρευνες πάνω στην ανάληψη ρίσκου, τόσο σε ζώα όσο και σε ανθρώπους, δείχνουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως δεν είναι ριψοκίνδυνοι και προτιμούν πιο ασφαλείς και συντηρητικές επιλογές στη ζωή τους, καθώς κατά βάση σιχαίνονται να χάνουν και να αποτυγχάνουν. Όμως μια μειονότητα στους ανθρώπους και σε άλλα είδη ζώων προτιμούν τον κίνδυνο. 
 
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: