Ο Γκέοργκ Σταλ (22 Οκτωβρίου 1659 – 14 Μαΐου 1734) ήταν Γερμανός χημικός, γιατρός και φιλόσοφος. Ήταν υποστηρικτής του βιταλισμού και μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα τα έργα του για το φλογιστό ήταν αποδεκτά ως εξήγηση για χημικές διεργασίες.
Η εστίαση του Σταλ ήταν στη διάκριση μεταξύ ζωντανών και μη ζωντανών. Αν και δεν υποστήριζε τις απόψεις των ιατρομηχανιστών, πίστευε ότι όλα τα μη ζωντανά πλάσματα είναι μηχανικά και το ίδιο και τα έμβια όντα σε κάποιο βαθμό. Οι απόψεις του ήταν ότι τα μη ζωντανά πράγματα είναι σταθερά διαχρονικά και δεν άλλαξαν γρήγορα. Από την άλλη, τα έμβια όντα υπόκεινται σε αλλαγές και έχουν τάση αποσύνθεσης, γεγονός που οδήγησε τον Σταλ να εργαστεί με τη ζύμωση.
Ο Σταλ δήλωνε ένα ανιμιστικό σύστημα, σε αντίθεση με τον υλισμό του Hermann Boerhaave και του Friedrich Hoffmann. Το κύριο επιχείρημά του για τα έμβια όντα ήταν ότι υπάρχει ένας παράγοντας που είναι υπεύθυνος για την καθυστέρηση αυτής της αποσύνθεσης των ζωντανών όντων και ότι αυτός ο παράγοντας είναι η άνιμα ή η ψυχή του ζωντανού οργανισμού. Το anima ελέγχει όλες τις φυσικές διεργασίες που συμβαίνουν στο σώμα. Δεν ελέγχει μόνο τις μηχανικές πτυχές του αλλά και την κατεύθυνση και τους στόχους τους. Το πώς το anima ελέγχει αυτές τις διαδικασίες είναι μέσω της κίνησης. Πίστευε ότι οι τρεις σημαντικές κινήσεις του σώματος είναι η κυκλοφορία του αίματος, η απέκκριση και η έκκριση.
Αυτές οι πεποιθήσεις αντικατοπτρίστηκαν στις απόψεις του για την ιατρική. Σκέφτηκε ότι η ιατρική πρέπει να ασχολείται με το σώμα ως σύνολο και την άνιμα του, παρά τα συγκεκριμένα μέρη ενός σώματος. Η γνώση για τα συγκεκριμένα μηχανικά μέρη του σώματος δεν είναι πολύ χρήσιμη. Οι απόψεις του είχαν επικριθεί από τον Gottfried Leibniz, με τον οποίο αντάλλαξε επιστολές, που αργότερα δημοσιεύτηκε σε ένα βιβλίο με τίτλο Negotium otiosum seu σκιαμαχία (1720). Επίσης, κατά το πρώτο μέρος του 18ου αιώνα, οι ιδέες του Σταλ για το μη φυσικό μέρος του σώματος αγνοήθηκαν ενώ οι μηχανιστικές του ιδέες για το σώμα έγιναν αποδεκτές στα έργα των Boerhaave και Hoffmann.
