Ο Μάρσαλ Χολ (18 Φεβρουαρίου 1790 – 11 Αυγούστου 1857) ήταν Άγγλος γιατρός, φυσιολόγος και νευρολόγος. Το όνομά του συνδέεται με τη θεωρία του αντανακλαστικού τόξου που μεσολαβεί ο νωτιαίος μυελός, σε μια μέθοδο ανάνηψης πνιγμένων ανθρώπων και στη διαλεύκανση της λειτουργίας των τριχοειδών αγγείων.
Το πιο σημαντικό έργο του στη φυσιολογία αφορούσε τη θεωρία της αντανακλαστικής δράσης, η οποία ενσωματώθηκε σε μια εργασία On the Reflex Function of the Medulla Oblongata and the Medulla Spinalis (1833), η οποία συμπληρώθηκε το 1837 από ένα άλλο On the True Spina Marrow, και Εξιτοκινητικό Σύστημα Νεύρων. Σε αυτή τη θεωρία, δήλωσε ότι ο νωτιαίος μυελός αποτελείται από μια αλυσίδα μονάδων που λειτουργεί ως ανεξάρτητα αντανακλαστικά τόξα και η δραστηριότητά τους ενσωματώνει αισθητήρια και κινητικά νεύρα στο τμήμα του νωτιαίου μυελού από το οποίο προέρχονται αυτά τα νεύρα. Πρότεινε επιπλέον ότι αυτά τα τόξα είναι διασυνδεδεμένα και αλληλεπιδρούν στην παραγωγή συντονισμένης κίνησης.
Η λειτουργία αντανακλαστικού προκάλεσε μεγάλη προσοχή στην ήπειρο της Ευρώπης, αν και στην Αγγλία ορισμένες από τις εργασίες του αρνήθηκαν τη δημοσίευση από τη Βασιλική Εταιρεία. Ο Χολ έγινε έτσι η αρχή για τις πολύμορφες διαταραγμένες καταστάσεις υγείας που αναφέρονται σε μια ανώμαλη κατάσταση του νευρικού συστήματος και απέκτησε μεγάλη εξάσκηση.
Ο Χολ δημοσίευσε επίσης βιβλία για νευρολογικές ασθένειες, συμπεριλαμβανομένων των εγκεφαλικών επεισοδίων (αποπληξία) και της επιληψίας.
Στο Asphyxia, its Rationale and its Remedy (1856), ο Χολ ανέπτυξε μια τεχνική για την πρόληψη των θυμάτων πνιγμού απελευθερώνοντας τον αναπνευστικό τους αεραγωγό και παρέχοντας άμεσο αερισμό, ως τα αρχικά βήματα στην ανάνηψη.
Το 1853 εξελέγη μέλος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας.
Πέθανε στο Μπράιτον από λοίμωξη στο λαιμό, που επιδεινώθηκε από διαλέξεις, στις 11 Αυγούστου 1857 και τάφηκε στο Νότιγχαμ. Ένας από τους εγγονούς του ήταν ο μουσικός Μάρσαλ Χολ.
