Ο Μάθιου Μπέιλι (27 Οκτωβρίου 1761 – 23 Σεπτεμβρίου 1823) ήταν Βρετανός γιατρός και παθολόγος, στον οποίο πιστώθηκε η πρώτη αναγνώριση της μεταφοράς των μεγάλων αγγείων. Ήταν θεμελιωτής της παθολογίας ως ξεχωριστού κλάδου. Έδωσε τον πρώτο ακριβή ορισμό της κίρρωσης του ήπατος και περιέγραψε τις νεφρικές κύστες, καθώς και άλλες ασθένειες, μεταξύ των οποίων και τα τυφώδη και γαστρικά έλκη.
Του κληροδοτήθηκαν 5000 λίρες μετά το θάνατο του θείου του William Hunter το 1783, κληρονομώντας επίσης το σπίτι του θείου του στην Great Windmill Street στο Λονδίνο, καθώς και την παρακείμενη ιατρική σχολή και το μουσείο. Ο Μπέιλι δίδαξε στο σχολείο από το 1783 έως το 1803. Στη συνέχεια δίδαξε ανατομία και διορίστηκε γιατρός στο Νοσοκομείο του Αγίου Γεωργίου το 1789, αλλά εγκατέλειψε και τις δύο θέσεις για να ιδρύσει το δικό του ιατρείο στην πλατεία Γκρόσβενορ, και έγινε ιατρός του Γεώργιου Γ’. Έγινε μέλος του Βασιλικού Κολλεγίου των Ιατρών το 1790, με ειδικότητα στη νοσηρή ανατομία.
Εκλέχτηκε μέλος της Βασιλικής Εταιρείας το 1790 και παρέδωσε την Croonian διάλεξή τους το 1791 (με θέμα τους μύες). Ήταν επίσης ο δεύτερος Πρόεδρος της Ιατρικής και Χειρουργικής Εταιρείας του Λονδίνου 1808–1810.
