Ο Μπάρι Μάρσαλ (30 Σεπτεμβρίου 1951 – ) είναι Αυστραλός γιατρός, βραβευμένος με το Νόμπελ Φυσιολογίας – Ιατρικής (2005) και σήμερα ομότιμος καθηγητής Κλινικής Μικροβιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας.
Ο Μάρσαλ, καθώς και ο Αυστραλός συνάδελφος και συνεργάτης του, δρ. Ρόμπιν Γουόρεν -με τον οποίο μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ το 2005- απέδειξαν ότι το βακτήριο Helicobacter pylori (H. pylori) παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόκληση πολλών ελκών, εξαφανίζοντας ιατρικά δόγματα δεκαετιών που υποστήριζαν ότι τα έλκη προκαλούνται κυρίως από άγχος, πικάντικες τροφές και υπερβολικό αλκοόλ. Αυτή η στοιχειοθέτηση επέτρεψε τη σημαντική ανακάλυψη στην κατανόηση της αιτιολογικής σχέσης μεταξύ της μόλυνσης από το ελικοβακτηρίδιο και του καρκίνου του στομάχου.
Ιστορικά, αξίζει να αναφερθεί ότι, πρώτος σε παγκόσμια κλίμακα, ο Έλληνας γιατρός Ιωάννης Λυκούδης, από το 1964, είχε ανακοινώσει σε ιατρικό συνέδριο, στη Λαμία, τη θεώρηση ότι το έλκος του στομάχου και του δωδεκαδάκτυλου είναι φλεγμονές που προκαλούνται από μικρόβιο.
Το 1979, ο Μάρσαλ διορίστηκε Γραμματέας Ιατρικής στο Royal Perth Hospital. Γνωρίστηκε με τον παθολόγο δρ. Ρόμπιν Γουόρεν, που ενδιαφερόταν επίσης για τη γαστρίτιδα, κατά τη διάρκεια προγράμματος κατάρτισης εσωτερικής ιατρικής στο Royal Perth Hospital το 1981.
Μαζί, άρχισαν να μελετούν την παρουσία σπειροειδών βακτηρίων σε συνδυασμό με γαστρίτιδα. Το 1982, πραγματοποίησαν την αρχική καλλιέργεια του H. pylori και ανέπτυξαν την υπόθεσή τους σχετικά με τη βακτηριακή αιτία του πεπτικού έλκους και του καρκίνου του στομάχου. Είναι αλήθεια ότι η θεωρία τους, σχετικά με τον H. Pylori, προκάλεσε τότε τη θυμηδία και την ειρωνεία σε καθιερωμένους επιστήμονες και γιατρούς, οι οποίοι δεν πίστευαν ότι βακτήρια θα μπορούσαν να ζήσουν μέσα στο όξινο περιβάλλον του στομάχου.
Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες μόλυνσης χοιριδίων το 1984, ο Μάρσαλ, αφού έκανε μια βασική ενδοσκόπηση, ήπιε ο ίδιος ζωμό που περιείχε καλλιεργημένο H. pylori, περιμένοντας να αναπτύξει έλκος. Με μεγάλη έκπληξη, μόνο τρεις μέρες αργότερα, ανέπτυξε ανεξήγητη ναυτία και χαλίτωση, λόγω της αχλωρυδρίας, δηλ. δεν υπήρχε οξύ για να σκοτώσει τα βακτήρια στο στομάχι, και τα απόβλητά τους εκδηλώθηκαν ως κακή αναπνοή. Αυτό του το παρατήρησε μόνο η μητέρα του.
