Υπάρχει μια φράση που χρησιμοποιούμε συχνά: Συμμερίζομαι τον πόνο σου. Βέβαια εμείς την χρησιμοποιούμε μεταφορικά. Μήπως όμως ισχύει και κυριολεκτικά; Αμερικανοί επιστήμονες βρήκαν πως ο πόνος ίσως τελικά να είναι μεταδοτικός.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Υγείας και Επιστημών του Όρεγκον στις Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν μια σειρά από νέα πειράματα για να δουν την αντίδραση τους στον πόνο.
Τα αποτελέσματα της έρευνας, τα οποία δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Science Advances, έδειξαν πως αν ένα ζώο πονά, το διπλανό του μπορεί να αποκτήσει και αυτό υπερευαισθησία στον πόνο.
Όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες παρατήρησαν αν πειραματόζωα βρίσκονται στον ίδιο κλειστό χώρο και ένα από αυτά πονά, τα γύρω του, παρόλο που δεν έχουν υποβληθεί στο ίδιο ερέθισμα πόνου ούτε έχουν μεταξύ τους φυσική επαφή, αναπτύσσουν μια παρόμοια υπερευαισθησία.
Όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες παρατήρησαν αν πειραματόζωα βρίσκονται στον ίδιο κλειστό χώρο και ένα από αυτά πονά, τα γύρω του, παρόλο που δεν έχουν υποβληθεί στο ίδιο ερέθισμα πόνου ούτε έχουν μεταξύ τους φυσική επαφή, αναπτύσσουν μια παρόμοια υπερευαισθησία.
Μάλιστα, όπως φάνηκε, αυτό ισχύει ακόμα κι αν το ένα δεν βλέπει το άλλο.
Ο επικεφαλής της έρευνας Αντρέι Ριαμπίνιν και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν πως η μετάδοση του πόνου δεν γίνεται μέσω άγχους, συναισθηματικού στρες ή της απελευθέρωσης των ορμονών του στρες, αλλά μέσω της οσφρητικής οδού. Με άλλα λόγια, τα ζώα μυρίζουν τον πόνο του γείτονα.
Όπως λένε οι ερευνητές, τα ευρήματα αυτά μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για την καλύτερη κατανόηση του πώς ένα κοινωνικό περιβάλλον είναι δυνατό να συμβάλει στην «μετάδοση» του πόνου στους ανθρώπους. Με άλλα λόγια, ο πόνος μπορεί να είναι «κολλητικός» κατά κάποιο τρόπο.
Από την έρευνα φάνηκε πως τα ποντίκια που είχαν εκτεθεί παθητικά στον πόνο άλλων ποντικιών, παρόλο που τα κλουβιά τους απείχαν ένα έως δύο μέτρα και δεν είχαν καν οπτική επαφή μεταξύ τους, μετά από 24 ώρες έγιναν τα ίδια άκρως υπερευαίσθητα στον πόνο (αύξηση έως 68%) και αυτό ανεξάρτητα με το επίπεδο του στρες που είχαν προηγουμένως.
Όπως τόνισε ο Ριαμπίνιν «δείξαμε για πρώτη φορά ότι δεν χρειάζεται ένα τραύμα ή μια φλεγμονή για να εκδηλωθεί μια κατάσταση πόνου. Ο πόνος μπορεί να εμφανισθεί απλώς και μόνο μέσω κοινωνικών σημάτων».
Ο ίδιος βέβαια διευκρίνησε πως στην περίπτωση των ανθρώπων είναι πιο δύσκολο να βγουν συμπεράσματα για το πώς πιθανώς μπορεί να μεταδοθεί ο πόνος (μάλλον όχι από τη μύτη πάντως, καθώς η ανθρώπινη όσφρηση είναι πολύ χειρότερη από την ποντικίσια!). Είναι πιθανότερο ότι στους ανθρώπους η όραση παίζει μεγαλύτερο ρόλο στο να συμπονούν και να νιώθουν οι ίδιοι πόνο για τα βάσανα των άλλων.
Ο ίδιος βέβαια διευκρίνησε πως στην περίπτωση των ανθρώπων είναι πιο δύσκολο να βγουν συμπεράσματα για το πώς πιθανώς μπορεί να μεταδοθεί ο πόνος (μάλλον όχι από τη μύτη πάντως, καθώς η ανθρώπινη όσφρηση είναι πολύ χειρότερη από την ποντικίσια!). Είναι πιθανότερο ότι στους ανθρώπους η όραση παίζει μεγαλύτερο ρόλο στο να συμπονούν και να νιώθουν οι ίδιοι πόνο για τα βάσανα των άλλων.
Οι ερευνητές δεν απέκλεισαν την πιθανότητα ότι οι άνθρωποι που ζουν μαζί με χρονίως πάσχοντες, όπως οι σύζυγοι, σταδιακά αναπτύσσουν και οι ίδιοι χρόνιους πόνους, ιδίως όσοι εκ φύσεως έχουν μεγαλύτερη ενσυναίσθηση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
