Οι δραματικές ταινίες δεν αρέσουν σε όλες αφού κάποιοι προτιμούν τις κωμωδίες ώστε να περνάνε δυο ώρες πιο ευχάριστα. Οι δραματικές ταινίες όμως έχουν ένα καλό: Μας φέρνουν πιο κοντά. Αυτό τουλάχιστον έδειξε νέα έρευνα Βρετανών επιστημόνων.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στη Βρετανία μελέτησαν 169 εθελοντές τους οποίους χώρισαν σε δύο ομάδες.
Η μία ομάδα κλήθηκε να παρακολουθήσει τη δραματική ιστορία ενός άστεγου με τραγική παιδική ηλικία (σεξουαλική κακοποίηση, ναρκωτικά, φυλακή), ενώ παράλληλα μια άλλη ομάδα έβλεπε δύο μάλλον αδιάφορα ντοκιμαντέρ φυσικής ιστορίας.
Η μία ομάδα κλήθηκε να παρακολουθήσει τη δραματική ιστορία ενός άστεγου με τραγική παιδική ηλικία (σεξουαλική κακοποίηση, ναρκωτικά, φυλακή), ενώ παράλληλα μια άλλη ομάδα έβλεπε δύο μάλλον αδιάφορα ντοκιμαντέρ φυσικής ιστορίας.
Τα αποτελέσματα της έρευνας, τα οποία δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Open Science της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών της Βρετανίας, έδειξαν πως όταν βλέπουμε δραματικές ταινίες απελευθερώνονται στον εγκέφαλό μας ενδορφίνες.
Αυτές οι χημικές ουσίες μας κάνουν να νιώθουμε πιο ανθεκτικοί στον σωματικό πόνο ενώ μας κάνουν να νιώσουμε πιο κοντά στον διπλανό μας.
Όπως διαπίστωσαν ο επικεφαλής της έρευνας, Ρόμπεν Ντάνμπαρ και οι συνεργάτες του όσοι είχαν δει τη δραματική ταινία, είχαν εκκρίνει περισσότερες ενδορφίνες και έτσι άντεχαν περισσότερο τον πόνο (μέση αύξηση αντοχής κατά 18%), ενώ αντίθετα όσοι είχαν δει τα ντοκιμαντέρ, εμφάνισαν μετά μικρότερη αντοχή στον πόνο (μέση μείωση σχεδόν 5%).
Επίσης, οι πρώτοι ένιωθαν μεγαλύτερο συναισθηματικό δέσιμο με τους υπόλοιπους της ομάδας τους, σε σχέση με τους δεύτερους, παρόλο που η ψυχική διάθεση των πρώτων είχε επηρεαστεί αρνητικά περισσότερο, εξαιτίας της τραγικής ιστορίας που μόλις είχαν δει.
Όπως λένε οι επιστήμονες, αυτά τα ευρήματα εξηγούν γιατί στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει να βλέπουν στην οθόνη της τηλεόρασης και του κινηματογράφου δραματικές ταινίες ακόμα κι αν η κατάληξή τους είναι δυσάρεστη.
Όπως είπε ο Ντάνμπαρ, πιθανώς αυτό εξηγεί επίσης γιατί από τα πανάρχαια χρόνια, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, οι άνθρωποι τρελαίνονταν να κάθονται δίπλα-δίπλα και να ακούνε ιστορίες για θεούς και δαίμονες.
Στο πείραμα συμμετείχαν και φιλόλογοι (κάτι ασυνήθιστο),για να δουν σε ποιο βαθμό υπάρχει βιολογική βάση στην απόλαυση ενός καλού δραματικού βιβλίου. Και, όπως είπε η δρ Σόφι Ντάνακ, ειδική στον Σέξπιρ, «η μελέτη δείχνει πως όντως μπορείς να ‘φτιαχτείς’ με ενδορφίνη διαβάζοντας και έτσι να ‘χαθείς’ μέσα στο βιβλίο».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
