Το παιδί με κοντό ανάστημα

26-12-2016

Το ανάστημα προσδιορίζεται – καθορίζεται από πολλούς παράγοντες:

Γενετικούς, Περιβαλλοντικούς, Παθολογικούς (κληρονομικούς ή επίκτητους), Φυλετικούς

Το οργανικό σύστημα που έχει άμεση σχέση με το ανάστημα και δια του οποίου πραγματοποιείται η πολύπλοκη διαδικασία της ανάπτυξης, είναι το σκελετικό, δηλαδή ο σκελετός. Οι ρυθμοί αύξησης του σκελετού είναι υψηλοί κατά την βρεφική ηλικία, επιβραδύνονται κατά την παιδική και επιταχύνονται στο μέγιστο βαθμό κατά την εφηβεία. Η βασική έκφανση της διαδικασίας αύξησης του αναστήματος είναι η σε μήκος αύξηση των μακρών κυρίως οστών (μηριαίου και την κνήμης- περόνης). Η αύξηση του σκελετού γίνεται με την λειτουργία του ειδικού οργάνου αυξήσεως που βρίσκεται στα άκρα των μακρών οστών (εγγύς των αρθρώσεων) και ονομάζεται «αυξητική πλάκα».

Στην περιοχή αυτή τα χονδροκύτταρα συνθέτουν χόνδρο που τελικά οστεοποιείται με αποτέλεσμα την εναπόθεση- προσθήκη στο υπάρχον οστούν και αύξηση του μήκους. Στην διαδικασία αυτή μετέχουν ορμόνες και άλλοι παράγοντες. Πολλά γενικευμένα νοσήματα ή και σύνδρομα ενοχοποιούνται για την ενδομήτρια και εξωμήτρια αναστολή ή επιβράδυνση της αυξήσεως με επικρατούντα τα ενδοκρινολογικά νοσήματα. Υπάρχει όμως και μια ομάδα παιδιών στα οποία δεν ανευρίσκεται σαφής αιτία και περιγράφεται σαν «ιδιοπαθές κοντό ανάστημα».

Όλοι μας αντιμετωπίζουμε καθημερινά το ερώτημα που εκφράζει άγχος και αγωνία των γονέων και κυρίως της μητέρας:

  • Γιατρέ πόσο θα ψηλώσει το παιδί μου;
  • Είναι κανονικό το ύψος για την ηλικία του;

Στα ερωτήματα αυτά μόνο κατά προσέγγιση μπορούμε να απαντήσουμε.

Θεραπεία: Υπάρχει θεραπεία; Υπάρχει δυνατότητα να δώσουμε στο κοντό παιδί το επιθυμητό ύψος ή τουλάχιστον κάποιο ύψος;

Οι δυνατότητές μας δυστυχώς είναι περιορισμένες και περιλαμβάνουν συντηρητικά μέσα με χορήγηση φαρμάκων (αυξητική ορμόνη κ.λπ.) και χειρουργικά μέσα με την μορφή της επιμήκυνσης των μακρών οστών των κάτω άκρων (μηριαίων και κνημών). Η διαδικασία αυτή είναι αρκετά χρονοβόρα και υποβάλλει το άτομο σε έντονη ψυχική δοκιμασία, η οποία επιπροστίθεται στην προϋπάρχουσα ψυχολογική επιβάρυνση και του αισθήματος μειονεκτικότητας λόγω του κοντού αναστήματος. Οι επιπλοκές όμως είναι πάρα πολλές και κάνουν τα πράγματα περισσότερο περίπλοκα. Φαίνεται όμως ότι κάποιο φως υπάρχει στο βάθος του τούνελ. Η έρευνα σε μοριακό- γενετικό επίπεδο προχωράει με γρήγορους ρυθμούς πάνω στην λειτουργία της αυξητικής πλάκας των μακρών οστών. Έτσι αφού μελετηθεί με κάθε λεπτομέρεια η δράση της, τότε ασφαλώς θα υπάρξει και η αναμενόμενη δυνατότητα παρέμβασης με προοπτική την αντιμετώπιση του προβλήματος «παιδί με κοντό ανάστημα».

Δρ Ιωάννης Κ. Δημητρίου

Διευθυντής Ορθοπαιδικού Τμήματος, Ευρωκλινική Παίδων