Ο Τσαρλς Μόεν Ράις (25 Αυγούστου 1952 – ) είναι Αμερικανός ιολόγος και νομπελίστας, του οποίου το κύριο αντικείμενο έρευνας είναι ο ιός της ηπατίτιδας Γ. Είναι καθηγητής ιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ στην Νέα Υόρκη.
Ο Ράις είναι μέλος της Αμερικανικής Ένωσης για την Πρόοδο της Επιστήμης, μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών και πρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρείας Ιολογίας από το 2002 μέχρι το 2003. Το 2016 παρέλαβε το Βραβείο Κλινικής Ιατρικής Έρευνας Λάσκερ-ΝτεΜπέικι, από κοινού μαζί με τους Ραλφ Φ. Β. Μπαρτενσλάγκερ και Μάικλ Ζ. Σοφία. Μαζί με τον Μάικλ Χάφτον και τον Χάρβι Τζ. Άλτερ, είναι ο παραλήπτης του Βραβείου Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής 2020 “για την ανακάλυψη του ιού της Ηπατίτιδας C.”
Ο Ράις αποφοίτησε με μπάτσελορ επιστημών στη ζωολογία από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Ντέιβις το 1974. Το 1981 ολοκλήρωσε τις διδακτορικές τους σπουδές στην βιοχημεία από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, όπου μελέτησε τους ιούς του ριβονουκλεοτιδικού οξέους στο εργαστήριο του Τζέιμς Στράους. Παρέμεινε στο πανεπιστήμιο για τέσσερα χρόνια για να κάνει μεταδιδακτορική έρευνα.[13][14] Μετά τη μεταδιδακτορική του εργασία ο Ράις μετακόμισε στην πολιτεία της Ουάσινγκτον όπου έγινε επίκουρος καθηγητής της Σχολής Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον το 1986 και καθηγητής το 2001.
Ο Ράις είναι ο καθηγητής Μόρις Ρ. και Κόριν Π. Γκρίνμπεργκ στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ[ασαφές] από το 2001. Είναι επίκουρος καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον και του Πανεπιστημίου Κορνέλ. Έχει διατελέσει μέλος επιτροπών στην Διοίκηση Τροφίμων και Φαρμάκων, στα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Ήταν ο αρχισυντάκτης του Journal of Experimental Medicine από το 2003 έως το 2007, του Journal of Virology από το 2003 έως το 2008 και του PLoS Pathogens από το 2005. Έχει συγγράψει πάνω από 400 εργασίες αναθεωρημένες από ομότιμους.
Ενώ σπούδαζε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια συμμετείχε στην έρευνα για το γονιδίωμα του ιού Σίντμπις και στην θεώρηση των φλαβιιών ως ξεχωριστή οικογένεια ιών. Το στέλεχος του κίτρινου πυρετού που χρησιμοποίησε για την εργασία του χρησιμοποιήθηκε τελικά για την ανάπτυξη του εμβολίου για το κίτρινο πυρετό. Αυτό τον οδήγησε στο έργο του για τον σχετιζόμενο ιό της ηπατίτιδας C, έργο για το οποίο έχει λάβει αρκετά βραβεία και πιο πρόσφατα το βραβείο Νόμπελ.
