Ο Τζέιμς Πάρκινσον (11 Απριλίου 1755 – 21 Δεκεμβρίου 1824) ήταν Άγγλος χειρούργος, φαρμακοποιός, γεωλόγος, παλαιοντολόγος και πολιτικός ακτιβιστής. Είναι περισσότερο γνωστός για το έργο του An Essay on the Shaking Palsy του 1817, στο οποίο ήταν ο πρώτος που περιέγραψε τους «παραλυτικούς αγιτάν», μια πάθηση που αργότερα θα μετονομαστεί σε νόσο του Πάρκινσον από τον Jean-Martin Charcot.
Ο Πάρκινσον απομακρύνθηκε από την πολυτάραχη πολιτική του σταδιοδρομία και μεταξύ 1799 και 1807 δημοσίευσε διάφορα ιατρικά έργα, συμπεριλαμβανομένου ενός έργου για την ουρική αρθρίτιδα το 1805. Ήταν επίσης υπεύθυνος για τα πρώτα γραπτά του σχετικά με τη ρήξη σκωληκοειδούς.
Ο Πάρκινσον ενδιαφέρθηκε για τη βελτίωση της γενικής υγείας και ευημερίας του πληθυσμού. Έγραψε πολλά ιατρικά δόγματα που αποκάλυψαν έναν ζήλο για την υγεία και την ευημερία των ανθρώπων παρόμοιο με αυτόν που εκφράστηκε στον πολιτικό του ακτιβισμό. Ήταν σταυροφόρος για νομική προστασία των ψυχικά ασθενών, καθώς και των γιατρών και των οικογενειών τους.
Το 1812, ο Πάρκινσον βοήθησε τον γιο του με την πρώτη περιγραφόμενη περίπτωση σκωληκοειδίτιδας στα αγγλικά και την πρώτη περίπτωση στην οποία η διάτρηση αποδείχθηκε ότι ήταν η αιτία θανάτου.
Πίστευε ότι κάθε αξιόλογος χειρουργός θα έπρεπε να γνωρίζει στενογραφία, στην οποία ήταν ικανός.
Ο Πάρκινσον ήταν ο πρώτος άνθρωπος που περιέγραψε συστηματικά έξι άτομα με συμπτώματα της ασθένειας που φέρει το όνομά του. Στο An Essay on the Shaking Palsy (1817), ανέφερε για τρεις από τους δικούς του ασθενείς και τρία άτομα που είδε στο δρόμο.[10] Αναφέρθηκε στην ασθένεια που αργότερα θα φέρει το όνομά του ως παράλυση agitans, ή shaking palsy. Διέκρινε ανάμεσα στους τρόμους ηρεμίας και στους τρόμους με την κίνηση. Ο Jean-Martin Charcot επινόησε τον όρο «νόσος του Πάρκινσον» περίπου 60 χρόνια αργότερα.
Ο Πάρκινσον λανθασμένα πρότεινε ότι ο τρόμος σε αυτούς τους ασθενείς οφειλόταν σε βλάβες στον αυχενικό νωτιαίο μυελό.
