O Ζαν-Μπατίστ Λαμάρκ (1 Αυγούστου 1744 – 18 Δεκεμβρίου 1829), συχνά γνωστός απλώς ως Λαμάρκ, ήταν Γάλλος φυσιοδίφης, ακαδημαϊκός και υποστηρικτής της ιδέας ότι η εξέλιξη συμβαίνει και διεξάγεται σύμφωνα με φυσικούς νόμους.
Ο Λαμάρκ πολέμησε στον Επταετή Πόλεμο με την Πρωσία, και τιμήθηκε για την ανδρεία του στο πεδίο της μάχης. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στο Μονακό, ενδιαφέρθηκε για την φυσική ιστορία και αποφάσισε να σπουδάσει ιατρική. Αποσύρθηκε από τον στρατό αφού τραυματίστηκε το 1766 και συνέχισε τις ιατρικές σπουδές του.
Όταν ιδρύθηκε το Muséum national d’Histoire naturelle (Εθνικό μουσείο φυσικής ιστορίας) το 1793, ο Λαμάρκ διορίστηκε καθηγητής ζωολογίας. Το 1801, δημοσίευσε το Système des animaux sans vertèbres, ένα μείζον έργο στην ταξινόμηση των ασπόνδυλων, όρο τον οποίο εφηύρε ο ίδιος. Σε μία δημοσίευση του 1802, έγινε ένας από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν τον όρο βιολογία με την σύγχρονη σημασία του. Ο Λαμάρκ συνέχισε το έργο του στην βιολογία των ασπόνδυλων ως αυθεντία.
Στη σύγχρονη εποχή, ο Λαμάρκ μνημονεύεται κυρίως για την θεωρία της κληρονομικότητας των επίκτητων χαρακτηριστικών, αποκαλούμενη και μαλακή κληρονομικότητα ή Λαμαρκισμός. Ωστόσο, η ιδέα του για την μαλακή κληρονομικότητα ήταν ίσως απήχηση της λαϊκής σοφίας της εποχής, αποδεκτή από πολλούς φυσιοδίφες. Η συνεισφορά του Λαμάρκ στην εξελικτική θεωρία συνίσταται από την πρώτη πραγματικά συνεκτική θεωρία εξέλιξης, στην οποία μια αλχημιστική περιπλεκτική δύναμη οδηγεί τους οργανισμούς στην κλίμακα της πολυπλοκότητας, και μία άλλη περιβαλλοντική δύναμη τους προσαρμόζει στα τοπικά περιβάλλοντά τους μέσω της χρήσης ή παύσης της χρήσης χαρακτηριστικών, διαφοροποιώντας τους από άλλους οργανισμούς.
