Ο Χάινριχ Βίλαντ (4 Ιουνίου 1877 – 5 Αυγούστου 1957) ήταν Γερμανός χημικός. Κέρδισε το Νόμπελ Χημείας το 1927 για την έρευνά του στα χολικά οξέα.
Το 1901 ο Βίλαντ έλαβε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου ενώ σπούδαζε κοντά στον Johannes Thiele. Το 1904 ολοκλήρωσε την ειδίκευση του, στη συνέχεια συνέχισε να διδάσκει στο πανεπιστήμιο και από το 1907 ήταν σύμβουλος της Boehringer Ingelheim.
Το 1914 έγινε αναπληρωτής καθηγητής για ειδικά θέματα οργανικής χημείας και διευθυντής του Οργανικού Τμήματος του Κρατικού Εργαστηρίου στο Μόναχο. Από το 1917 έως το 1918 ο Βίλαντ εργάστηκε στην υπηρεσία του Ινστιτούτου (KWI) Kaiser Wilhelm για τη Φυσικοχημεία και την Ηλεκτροχημεία στο Dahlem. Τότε, υπό την ηγεσία του Fritz Haber ως εναλλακτική λύση στην τακτική στρατιωτική θητεία. Εκεί συμμετείχε στην έρευνα όπλων. Για παράδειγμα, στην εύρεση νέων συνθετικών οδών για το αέριο μουστάρδας. Του πιστώνεται επίσης η πρώτη σύνθεση του Adamsite.
Από το 1913 έως το 1921 ήταν καθηγητής στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ ως διάδοχος του Ludwig Gattermann (ανέλαβε επίσης την ευθύνη για το διάσημο βιβλίο μαγειρικής του Gattermanns). Στο Φράιμπουργκ άρχισε να εργάζεται πάνω σε δηλητήρια φρύνων και χολικά οξέα. Σε συνεργασία με την Boehringer Ingelheim εργάστηκε σε συνθετικά αλκαλοειδή όπως η μορφίνη και η στρυχνίνη.
Το 1941, ο Βίλαντ απομόνωσε την τοξίνη άλφα-αμανιτίνη, τον κύριο δραστικό παράγοντα ενός από τα πιο δηλητηριώδη μανιτάρια στον κόσμο Amanita phalloides.
Ο Βίλαντ προσπάθησε με επιτυχία να προστατεύσει τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους Εβραίους φοιτητές, που «επιβαρύνθηκαν φυλετικά» μετά τους Νόμους της Νυρεμβέργης. Οι μαθητές που αποβλήθηκαν επειδή ήταν «φυλετικά επιβαρυμένοι» μπορούσαν να μείνουν στην ομάδα του Βίλαντ ως χημικοί ή ως «Gäste des Geheimrats» (καλεσμένοι του μυστικού συμβούλου). Ο Hans Conrad Leipelt, μαθητής του Βίλαντ, καταδικάστηκε σε θάνατο αφού εισέπραξε χρήματα για τη χήρα του Kurt Huber, Clara Huber.
