Σοκ προκαλούν τα στοιχεία που έδωσε ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Εντατικής Θεραπείας Απόστολος Αρμαγανίδης σχετικά με την κατάσταση που επικρατούν στις ΜΕΘ.
Κάθε μέρα 30 συμπολίτες μας έχουν ανάγκη να βρουν κρεβάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείας και δε βρίσκουν, διότι οι 540 κλίνες που έχουμε δεν επαρκούν και οι 153 επί πλέον που αγοράσαμε, δε μπορούν να λειτουργήσουν αφού δεν είναι στελεχωμένες και παραμένουν αναξιοποίητες. Κάθε μέρα 30 οικογένειες βρίσκονται στην τραγική θέση να ψάχνουν για το δικό τους βαριά άρρωστο ή τραυματισμένο άνθρωπο την πολυπόθητη κλίνη σωτηρίας, εκλιπαρούν προκειμένου να σωθεί ο συγγενής τους και ενίοτε βγαίνουν στα κανάλια μήπως και εισακουστούν. Από όσους τελικά δε θα εισακουστούν και δε θα καταφέρουν να βρουν κρεβάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείας, περίπου οι μισοί δεν καταφέρνουν να ζήσουν!
Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες που περνάει η χώρα μας δε δικαιολογούν να χάνουμε έτσι ανθρώπινες ζωές. Δεν αποτελεί «οικονομία» να μην έχουμε τον απαραίτητο αριθμό νοσηλευτών για τις εντατικές και να δίνουμε εξαιτίας της ελλιπούς φροντίδας των νοσηλευομένων στην εντατική τα διπλά χρήματα σε αντιβιώσεις.
Δεν είναι «οικονομία» να επιτρέπεται χωρίς καμία ευελιξία, συγκεκριμένος αριθμός εφημεριών για κάθε γιατρό και εάν κάποιος αρρωστήσει αυτός που θα κληθεί να καλύψει το κενό να μη μπορεί να πληρωθεί εάν έχει ήδη πραγματοποιήσει τον δικό του αριθμό εφημεριών.
Δεν είναι δυνατόν το υπουργείο Υγείας να μη μπορεί να παρέμβει πιο δυναμικά εκεί όπου όλοι βλέπουμε ότι έχει χαθεί η κοινή λογική.
Δεν είναι δυνατόν να ερωτάται ο υπουργός τι θα γίνει με τους εντατικολόγους και να απαντάει: θα τα δούμε όλα τα πράγματα με τη σειρά τους… Να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος της Εταιρείας Ελληνικής Εντατικής Θεραπείας, όπως είπε στους δημοσιογράφους έχει ζητήσει από τον Ιούλιο να τον δει.
Δεν είναι δυνατόν να μπορεί να δεχθεί κανείς μια τέτοια απάντηση όταν πριν από δύο ημέρες η ηγεσία του Υπουργείου είχε εκπροσωπηθεί σε εκδήλωση στο Ζάππειο.
Δεν είναι δυνατόν, όχι γιατί δε μπορούμε να δούμε την αξία αυτών των εκδηλώσεων αλλά γιατί δε μπορούμε να αντιληφτούμε με τον ίδιο τρόπο, τη σειρά των προτεραιοτήτων.
Βάννα Κεκάτου
