Ο Μαξ Τάιλερ (30 Ιανουαρίου 1899 – 11 Αυγούστου 1972) ήταν Νοτιοαφρικανός ιολόγος. Το 1951 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1951 για την ανάπτυξη εμβολίου κατά του κίτρινου πυρετού το 1937, και έγινε ο πρώτος γεννημένος στην Αφρική νομπελίστας.
Γεννημένος στην Πρετόρια, ο Τάιλερ σπούδασε στη Νότια Αφρική με την ολοκλήρωση του πτυχίου του στην ιατρική σχολή. Πήγε στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές στο St Thomas’s Hospital Medical School, στο King’s College του Λονδίνου και στο London School of Hygiene and Tropical Medicine, αποκτώντας το 1922 δίπλωμα στην τροπική ιατρική και υγιεινή. Εκείνη τη χρονιά, μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να κάνει έρευνα στη Σχολή Τροπικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Έζησε και εργάστηκε σε αυτό το έθνος το υπόλοιπο της ζωής του. Το 1930, μετακόμισε στο Ίδρυμα Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη και έγινε διευθυντής του Εργαστηρίου Ιών.
Αφού πέρασε τον ιό του κίτρινου πυρετού από ποντίκια εργαστηρίου, ο Τάιλερ διαπίστωσε ότι ο εξασθενημένος ιός προσέφερε ανοσία στους μακάκους ρέζους. Το σκηνικό είχε τεθεί για να αναπτύξει ο Τάιλερ ένα εμβόλιο κατά της νόσου. Ο Τάιλερ επινόησε για πρώτη φορά ένα τεστ για την αποτελεσματικότητα των πειραματικών εμβολίων. Στη δοκιμή του, οροί από εμβολιασμένα ανθρώπινα άτομα εγχύθηκαν σε ποντίκια για να διαπιστωθεί εάν προστατεύουν τα ποντίκια από τον ιό του κίτρινου πυρετού. Αυτή η “δοκιμή προστασίας ποντικιού” χρησιμοποιήθηκε με παραλλαγές ως μέτρο ανοσίας μέχρι και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ανακαλλιεργώντας το ιδιαίτερα λοιμογόνο στέλεχος Asibi από τη Δυτική Αφρική σε έμβρυα κοτόπουλου, μια τεχνική που πρωτοστάτησε ο Ernest Goodpasture, η ομάδα του Rockefeller προσπάθησε να αποκτήσει ένα εξασθενημένο στέλεχος του ιού που δεν θα σκότωνε ποντίκια όταν εγχυόταν στον εγκέφαλό τους. Χρειάστηκαν μέχρι το 1937, και περισσότερες από 100 υποκαλλιέργειες σε έμβρυα κοτόπουλου, για να αποκτήσουν ο Τάιλερ και ο συνάδελφός του Hugh Smith ένα εξασθενημένο στέλεχος, το οποίο ονόμασαν “17D”. Δοκιμές σε ζώα έδειξαν ότι το εξασθενημένο 17D μετάλλαγμα ήταν ασφαλές και ανοσοποιητικό. Η ομάδα του Άιλερ ολοκλήρωσε γρήγορα την ανάπτυξη ενός εμβολίου 17D και το Ίδρυμα Ροκφέλερ ξεκίνησε δοκιμές σε ανθρώπους στη Νότια Αμερική. Μεταξύ 1940 και 1947, το Ίδρυμα Ροκφέλερ παρήγαγε περισσότερες από 28 εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου και τελικά τελείωσε τον κίτρινο πυρετό ως σημαντική ασθένεια.
Για αυτό το έργο, ο Τάιλερ έλαβε το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1951. Ο Τάιλερ τιμήθηκε επίσης με το Μετάλλιο Chalmers της Βασιλικής Εταιρείας Τροπικής Ιατρικής και Υγιεινής το 1939, το Μετάλλιο Κολακείας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 1945 και το Βραβείο Lasker της Αμερικανικής Ένωσης Δημόσιας Υγείας το 1949.
