Η Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Παρηγορητικής και Συμπτωματικής Φροντίδας Καρκινοπαθών και Μη Ασθενών, κ. Αθηνά Βαδαλούκα καταγγέλει τις ελλείψεις.
Του Λεωνίδα Καλλιδώνη
Οδηγία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ορίζει ότι οι καρκινοπαθείς πρέπει να παραπέμπονται σε Κέντρα Πόνου από τα αρχικά κιόλας στάδια της νόσου, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα βασανιστικά συμπτώματα της ασθένειας. Στην Ελλάδα, όμως, 9 στους 10 καρκινοπαθείς καταλήγουν με οδυνηρό τρόπο, καθώς ουδέποτε περνάνε την πόρτα κάποιου Ιατρείου ή Κέντρου Πόνου. Όπως επισημαίνει, μάλιστα, μιλώντας στο “healthview.gr” η Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Παρηγορητικής και Συμπτωματικής Φροντίδας Καρκινοπαθών και Μη Ασθενών, κ. Αθηνά Βαδαλούκα, «…καθημερινά πεθαίνουν καρκινοπαθείς στα γενικά νοσοκομεία της χώρας με τρόπο βασανιστικό και απάνθρωπο…».
Προφανώς ο καρκινοπαθής στην Ελλάδα δεν έχει την ποιότητα ζωής που δικαιούται να έχει…
«…Πράγματι, και αυτό δεν μας τιμά σαν κοινωνία. Το 90% των καρκινοπαθών τελικού σταδίου φεύγουν από τη ζωή ουρλιάζοντας από τους πόνους. Αλλά και οι πάσχοντες από χρόνιο πόνο, γενικότερα, υπομένουν μια μαρτυρική ζωή. Τα πράγματα, μάλιστα, θα χειροτερέψουν όσο γερνάει ο πληθυσμός. Υπολογίζουμε ότι η ζήτηση στις υπηρεσίες ανακουφιστικής φροντίδας, στην Ελλάδα, θα αυξηθεί στα επόμενα δέκα χρόνια κατά 20%…»
-Εννέα στους 10 καρκινοπαθείς να «φεύγουν» υποφέροντας; Μήπως κάτι δεν γίνεται καλά στα Κέντρα Πόνου;
«…Δυστυχώς, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι απογοητευτική. Αν εξαιρέσουμε τρία ή τέσσερα νοσοκομεία, επισήμως δεν υπάρχουν Κέντρα Πόνου και Παρηγορητικής Φροντίδας στους οργανισμούς των Νοσοκομείων. Η όποια παρηγορητική φροντίδα ασκείται εθελοντικά και μόνο. Στα «χαρτιά», βέβαια, διαθέτουμε 48 Κέντρα Πόνου στα γενικά νοσοκομεία της χώρας μας, δεν μπορούμε, όμως, να βασιστούμε σ’ αυτά, καθώς τα περισσότερα δεν είναι καν στοιχειωδώς στελεχωμένα με επιστημονικό προσωπικό. Μάλλον είναι Κέντρα Πόνου… φαντάσματα…»
Και τι κάνετε όταν απαιτείται νοσηλεία αυτών των ασθενών; Τα νοσοκομεία, ως γνωστόν, στέλνουν τα «καταδικασμένα» περιστατικά…σπίτι τους.
«…Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε τις κλινικές να μας διαθέσουν ένα κρεβάτι ημερήσιας νοσηλείας για τον ασθενή μας. Βασιζόμαστε στην τύχη και τη διαθεσιμότητα κλινών, κάποια στιγμή, ωστόσο, τελειώνουν και η τύχη και οι κλίνες. Ο ασθενής μας, όμως, εξακολουθεί να βασανίζεται από τους πόνους…»
Οι ειδικοί ξενώνες νοσηλείας δεν θα μπορούσαν να δώσουν μια λύση;
«…Αυτό είναι το μεγάλο αγκάθι. Δεν υπάρχουν ξενώνες νοσηλείας ασθενών τελικού σταδίου. Το οξύμωρο, όμως, είναι, ότι ενώ κατά καιρούς ψηφίζονται υπουργικές αποφάσεις για μελλοντική λειτουργία ξενώνων, δεν ζητείται η γνώμη των αρμοδίων επιστημονικών εταιρειών. Προφανώς κάποιοι νομίζουν ότι αρκούν μόνο οι κτιριακές εγκαταστάσεις για να διαχειριστείς τον πόνο του συνανθρώπου σου…Κάποιος πρέπει να τους πει ότι χρειάζεται και ο εξειδικευμένος γιατρός και ο νοσηλευτής και ο κοινωνικός λειτουργός και ο ψυχολόγος και ο φυσιοθεραπευτής. Βλέπετε, όμως, κοστίζουν…»
Τουλάχιστον, έχετε φάρμακα στη διάθεσή σας για την ανακούφιση από τους πόνους; Υπάρχει ακόμη σκεπτικισμός γύρω από τα οπιοειδή φάρμακα.
«…Λυπάμαι που το λέω, αλλά η νομοθεσία για τη διάθεση οπιοειδών, στην Ελλάδα, παραμένει αναχρονιστική. Η κατανάλωση μορφίνης για την ανακούφιση του πόνου αποτελεί δείκτη πολιτισμού ενός λαού, ωστόσο, κάποιοι αρνούνται να το καταλάβουν. Τι ακριβώς φοβούνται; Μήπως ο καρκινοπαθής ασθενής γίνει…τοξικομανής; Δεν είναι δυνατόν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η κατανάλωση οπιοειδών να φτάνει τα 90 mg ανά ασθενή και στην Ελλάδα να μην υπερβαίνει τα…4 mg. Φαίνεται, όμως, ότι κάποιοι, στη χώρα μας, διαχειρίζονται τον πόνο πρωτίστως οικονομοτεχνικά και δευτερευόντως ανθρωπιστικά…»
