Ο Ντένις Πάρσονς Μπέρκετ (28 Φεβρουαρίου 1911 – 23 Μαρτίου 1993) ήταν Βρετανός χειρουργός, ο οποίος σημείωσε σημαντική πρόοδο στην υγεία, όπως η αιτιολογία ενός παιδιατρικού καρκίνου, που τώρα ονομάζεται λέμφωμα του Μπέρκετ και το εύρημα ότι τα ποσοστά καρκίνου του παχέος εντέρου είναι υψηλότερα σε εκείνους που τρώνε περιορισμένες φυτικές ίνες.
Μετά τον πόλεμο, ο Μπέρκετ αποφάσισε πως το μέλλον του είναι να βρίσκεται σε ιατρική υπηρεσία στον αναπτυσσόμενο κόσμο και μετακόμισε στην Ουγκάντα. Τελικά εγκαταστάθηκε στην Καμπάλα και παρέμεινε εκεί μέχρι το 1964.
Ο Μπέρκετ έκανε δύο σημαντικές συνεισφορές στην ιατρική επιστήμη που σχετίζεται με την εμπειρία του στην Αφρική.
Το πρώτο ήταν η περιγραφή, η κατανομή και, τελικά, η αιτιολογία ενός παιδιατρικού καρκίνου που φέρει το όνομά του, λέμφωμα του Μπέρκετ.
Ο Μπέρκετ το 1957 παρατήρησε ένα παιδί με πρήξιμο στις γωνίες της γνάθου. «Περίπου δύο εβδομάδες αργότερα… Κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα ένα άλλο παιδί με πρησμένο πρόσωπο… και ξεκίνησα να ερευνώ αυτούς τους όγκους της γνάθου. Έχοντας ένα έντονα ερευνητικό μυαλό, ο Μπέρκετ έφερε τις λεπτομέρειες αυτών των υποθέσεων στο τμήμα αρχείων… που έδειξε ότι οι όγκοι της γνάθου ήταν συχνές, [και] συσχετίζοντνα συχνά με άλλους όγκους σε ασυνήθιστες τοποθεσίες» σε παιδιά στην Ουγκάντα.
Διατήρησε άφθονες σημειώσεις και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι φαινομενικά διαφορετικοί καρκίνοι στην παιδική ηλικία ήταν όλες εκδηλώσεις ενός μόνο τύπου κακοήθειας. Ο πρόσφατα αναγνωρισμένος καρκίνος έγινε γνωστός ως «λέμφωμα του Μπέρκετ».
Συνέχισε να χαρτογραφεί τη γεωγραφική κατανομή του όγκου. Ο Μπέρκετ, μαζί με τον Δρ. Ντένις Ράιτ, δημοσίευσαν ένα βιβλίο με τίτλο Burkitt’s Lymphoma τον Απρίλιο του 1970.
Η δεύτερη σημαντική συνεισφορά του ήρθε όταν, κατά την επιστροφή του στη Βρετανία, ο Μπέρκετ συνέκρινε το πρότυπο των ασθενειών στα αφρικανικά νοσοκομεία με τις δυτικές ασθένειες. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πολλές δυτικές ασθένειες που ήταν σπάνιες στην Αφρική ήταν αποτέλεσμα της διατροφής και του τρόπου ζωής.
Αν και μια μελέτη έδειξε ότι οι άνθρωποι που τρώνε πολύ χαμηλά επίπεδα ινών – λιγότερο από 10 γραμμάρια ανά ημέρα – είχαν 18% υψηλότερο κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου, η γενικότερη ιδέα ότι ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι μια ασθένεια ανεπάρκειας ινών θεωρείται πλέον εσφαλμένη από ορισμένους ερευνητές του καρκίνου. Ωστόσο, η έρευνα δείχνει ότι μια δίαιτα με υψηλή περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες συνιστάται ως προφύλαξη έναντι άλλων ασθενειών, όπως οι καρδιακαγγειακές παθήσεις και ο διαβήτης. Είχε μια εναλλακτική θεωρία, που δημοσιεύθηκε σε πολλά άρθρα και βιβλία, ότι η χρήση της φυσικής θέσης οκλαδόν για αφόδευση προστατεύει τους ιθαγενείς της Αφρικής και της Ασίας από γαστρεντερικές παθήσεις.
