Χρησιμοποιώντας τη φράση του υπουργού Υγείας της Γαλλίας, Μπερνάρ Κουσνέρ: «Το όριο της ιατρικής είναι η φτώχεια» ο Ανδρέας ξανθός μιλώνταςστο 6ο Πανελλήνιο Συνέδριο του Φόρουμ Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής για τις Κοινωνικές Ανισότητες και τη Δημόσια Υγεία έθεσε ως πολιτική απάντηση στην «υγειονομική φτώχεια», την προτεραιότητα στη δημόσια περίθαλψη, τη στροφή στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) και στην πρόληψη, και στη «μεροληψία» υπέρ των αδύναμων. Ο υπουργός υγείας στην ομιλία του υπογράμμισε τα εξής:
-Η οικονομική κρίση και η λιτότητα δεν «παράγουν» μόνο ανεργία και φτώχεια αλλά και αρρώστια, υποβάθμιση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, κοινωνικές και υγειονομικές ανισότητες. Η συσχέτιση των εισοδηματικών- κοινωνικών ανισοτήτων με το επίπεδο υγείας του πληθυσμού είναι βιβλιογραφικά απολύτως τεκμηριωμένη. Ιδιαίτερα η ανεργία φαίνεται να επηρεάζει πολύ περισσότερο και από το ΑΕΠ την κατάσταση της υγείας”.
-Η αυξημένη ζήτηση υπηρεσιών υγείας σε συνδυασμό με την περικοπή δαπανών δημιουργεί συνθήκες «ασυμμετρίας» αναγκών και πόρων που με τη σειρά της επιτείνει τις κοινωνικές ανισότητες”.
-Η κρίση του συστήματος Υγείας έχει ταξικά χαρακτηριστικά: τα χαμηλότερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα έχουν μεγαλύτερες ανάγκες υγειονομικής φροντίδας, ενώ την ίδια στιγμή ισχύει το «παράδοξο» ότι η διαθεσιμότητα της ιατρικής φροντίδας είναι αντιστρόφως ανάλογη της ανάγκης και καθορίζεται από τους νόμους της αγοράς και της ζήτησης και την προσδοκία κέρδους για τους παρόχους υπηρεσιών υγείας (νόμος Julian Hart). Είναι χαρακτηριστική η υπερσυγκέντρωση υπηρεσιών υγείας σε περιοχές υψηλών εισοδημάτων και η υπερκατανάλωση ιατροφαρμακευτικής φροντίδας και εργαστηριακών εξετάσεων από ανθρώπους υψηλότερης αγοραστικής δύναμης και συνήθως μικρότερης ανάγκης με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα.
