Ο Ρενέ Λαενέκ (17 Φεβρουαρίου 1781 – 13 Αυγούστου 1826) ήταν Γάλλος γιατρός που επινόησε το 1816 το στηθοσκόπιο. Ήταν ιδρυτής της ανατομοκλινικής ιατρικής, που συγκρίνει τα συμπτώματα των νόσων με τις αλλοιώσεις που αυτές προκαλούν.
Ο Λαενέκ ξεκίνησε από πολύ νωρίς σπουδές ιατρικής δίπλα στον θείο του, τις οποίες διέκοψε με προτροπή του δικηγόρου πατέρας του, που ήταν δικηγόρος.
Στη συνέχεια άρχισε να μελετά ελληνικά και να γράφει ποίηση. Όμως, η ιατρική παρέμενε η μεγάλη του αγάπη. Έτσι, σε ηλικία 18 ετών ξεκίνησε νέο κύκλο σπουδών στο Παρίσι με διάσημους γιατρούς της εποχής, όπως ο Γκιγιόμ Ντιπιτρέν και ο Ζαν-Νικολά Κορβιζάρ.
Το 1806 διορίστηκε στο νοσοκομείο παίδων «Νεκέρ» στο Παρίσι κι άρχισε να διδάσκει παθολογοανατομία σε ειδικευόμενους γιατρούς. Το 1815 ανακοίνωσε στους μαθητές του τα πρώτα αποτελέσματα από την εφαρμογή της ακουστικής στη διάγνωση των θωρακικών νόσων. Για χρησιμοποιήσει λοιπόν την ακουστική στην διάγνωση των θωρακικών παθήσεων, επινόησε το στηθοσκόπιο, έναν χρόνο αργότερα… το 1816.
Το 1819 δημοσίευσε το έργου του «Traité de l’ auscultation médiate» («Πραγματεία περί εμμέσου ακροάσεως»). Σε αυτή την έκθεση κατέθετε τις γνώσεις του για τις πνευμονικές παθήσεις.
Ο Λαενέκ συνεισέφερε, επίσης, στην κατανόηση ασθενειών, όπως η περιτονίτιδα, η κίρρωση του ήπατος και το μελάνωμα, ενώ η γνώση των ελληνικών τον βοήθησε να πλάσει τους ιατρικούς όρους «κίρρωση» και «μελάνωμα», οι οποίοι έκτοτε επιβλήθηκαν διεθνώς.
