Ο Τόμας Γουέλερ (15 Ιουνίου 1915 – 23 Αυγούστου 2008) ήταν Αμερικανός ιολόγος. Αυτός, ο Τζον Φράνκλιν Έντερς και ο Φρέντερικ Τσάπμαν Ρόμπινς τιμήθηκαν με το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1954 για την παρουσίαση του τρόπου καλλιέργειας των ιών της πολιομυελίτιδας σε δοκιμαστικό σωλήνα, χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό ανθρώπινου εμβρυϊκού δέρματος και μυϊκού ιστού.
Ο Γουέλερ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ann Arbor του Μίσιγκαν και στη συνέχεια πήγε στο Πανεπιστήμιο του Michigan, όπου ο πατέρας του Carl Vernon Weller ήταν καθηγητής στο Τμήμα Παθολογίας. Στο Μίσιγκαν, σπούδασε ιατρική ζωολογία και έλαβε πτυχίο και μεταπτυχιακό, με τη μεταπτυχιακή του διατριβή για τα παράσιτα των ψαριών. Το 1936, ο Γουέλερ εισήλθε στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και το 1939 άρχισε να εργάζεται υπό τον John Franklin Enders, με τον οποίο αργότερα (μαζί με τον Frederick Chapman Robbins) θα μοιραστεί το Νόμπελ. Ήταν ο Enders που έκανε τον Weller να ασχοληθεί με την έρευνα ιών και τεχνικών ιστοκαλλιέργειας για τον προσδιορισμό των αιτιών μολυσματικών ασθενειών. Ο Γουέλερ έλαβε το MD του το 1940 και πήγε να εργαστεί στο Νοσοκομείο Παίδων στη Βοστώνη.
Το 1942, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εισήλθε στο Ιατρικό Σώμα Στρατού και τοποθετήθηκε στο Ιατρικό Εργαστήριο των Αντιλλών στο Πουέρτο Ρίκο, κερδίζοντας τον βαθμό του Ταγματάρχη και επικεφαλής των Τμημάτων Βακτηριολογίας, Ιολογίας και Παρασιτολογίας της εγκατάστασης. Μετά τον πόλεμο, επέστρεψε στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης, και εκεί το 1947 επανήλθε στον Έντερς στο νεοσύστατο Ερευνητικό Τμήμα Λοιμωδών Νοσημάτων. Μετά από πολλές ηγετικές θέσεις, τον Ιούλιο του 1954, διορίστηκε Επικεφαλής του Τμήματος Τροπικής Δημόσιας Υγείας στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ. Ο Γουέλερ υπηρέτησε επίσης από το 1953 έως το 1959 ως Διευθυντής της Επιτροπής για τις Παρασιτικές Ασθένειες του Επιδημιολογικού Συμβουλίου των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1954 τιμήθηκε με το βραβείο George Ledlie ως αναγνώριση της έρευνάς του για τους ιούς της ερυθράς, της πολιομυελίτιδας και του κυτταρομεγαλοϊού (CMV).
Εκτός από την έρευνά του για την πολιομυελίτιδα, για την οποία κέρδισε το βραβείο Νόμπελ, ο Γουέλερ συνέβαλε επίσης στη θεραπεία της σχιστοσωμίασης και των ιών Coxsackie. Ήταν επίσης ο πρώτος που απομόνωσε τον ιό που ευθύνεται για την ανεμοβλογιά. Απομόνωσε επίσης τους παράγοντες που προκαλούν την οστρακιά, την ερυθρά και τον έρπητα ζωστήρος.
